ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ μου δεν είχα μία σταθερή δουλειά. Πάντα δυσκολευόμουν (και ακόμα) να κάνω καινούριες φιλίες-παρέες. Ποτέ μου, δεν ήμουν καλή μαθήτρια, άρα έχω χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Και ποτέ μου δεν έχω κάνει σχέση. Δεν με ενδιαφέρει ποια είναι η άποψη σας περί της εμφάνισης μου, μου αρκεί που πιστεύω η ίδια πως δεν είμαι "άσχημη". Το πρόβλημα είναι πως δεν είμαι δυναμικός χαρακτήρας αλλιώς μπορεί να είχα κάνει αρκετά. Αισθάνομαι ανίκανη και αποτυχημένη σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Ζηλεύω μερικές φορές τα άτομα που πετυχαίνουν, που προσπαθούν για το καλύτερο ενώ εγώ τα παρατάω με την πρώτη δυσκολία. Είμαι μία δειλή. Στεναχωριέμαι και κλαίω για την κατάντια μου αλλά φυσικά δεν το δείχνω. Είμαι κάτω των 30 και βλέπω άτομα σε μικρότερη ηλικία από μενα να τα καταφέρνουν μόνοι τους, να ζουν μόνοι τους, να έχουν φίλους, σχέση, ταξίδια κτλ. Βλέπω τους συγγενείς μου, να ρωτάνε κάθε φορά που συναντιόμαστε είτε να μιλάμε, να με ρωτάνε αν εργάζομαι, αν έχω κάποια σχέση. Σε όλες τις ερωτήσεις που μου κάνουν, πάντα δίνω αρνητική απάντηση. Ντρέπομαι απίστευτα όμως όταν το κάνω. Δεν με ενδιαφέρει ποια είναι η γνώμη τους για το αν έχω σχέση, γιατί εμένα μου αρέσουν οι γυναίκες και κανείς δεν το γνωρίζει. Ντρέπομαι που τους λέω ότι, είμαι ακόμα άνεργη, ότι "εργάζομαι" στα προγράμματα των ΕΣΠΑ κτλ. Ντρέπομαι! Ενώ όλα μου τα ξαδέρφια εργάζονται και είμαι η μοναδική της οικογένειας που δεν εργάζεται. Ξέρετε πόσο ταπεινωτικό είναι αυτό; Και ειδικά όταν σου λένε οι ίδιοι οι συγγενείς σου "έχει ο μπαμπάς λεφτά". Ξέρετε πόσο χάλια αισθάνομαι; Και δεν είμαστε καμία εύπορη οικογένεια, οι γονείς μου με την κτηνοτροφία ασχολούνται. Ναι, με ζουν οι γονείς μου αλλά αν θα πάω ταξίδι θα βάλω από τα δικά μου χρήματα που είτε πήρα από κάποια περιστασιακή δουλειά, είτε από κάποιο πρόγραμμα κι ας μην "σκοτώθηκα" στη δουλειά όπως λένε. Αλλά ρε σεις, δεν θέλω να ζω άλλο έτσι. Δεν θέλω να συνεχίσω να είμαι δυστυχισμένη, δεν θέλω άλλη μιζέρια και να ασχολούμαι με άλλους όπως κάνουν οι δικοί μου, οι συγγενείς μου κτλ. Γιατί αυτό γίνεται. Όταν κάποιος είναι δυστυχισμένος με τη ζωή του, ασχολείται με τις ζωές των άλλων γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Δεν θέλω να καταλήξω μία κακομοιρούλα, ένα ζόμπι, που να μένει στο πατρικό της, σερφάροντας καθημερινά στο ιντερνετ για παρηγοριά. Θέλω να αλλάξω αλλά ο άνθρωπος δύσκολα αλλάζει παρά μόνο βελτιώνεται λιγάκι. Θέλω να φύγω από το πατρικό μου αλλά όσες φορές το έχω κάνει, έχω αποτύχει γιατί καμία δουλειά δεν μου "κάθεται". Δεν με ενδιαφέρει αν θα είναι εντός ή εκτός χώρας, αν και έτσι όπως είναι η Ελλάδα θα ήταν προτιμότερο κάπου στο εξωτερικό. Θέλω να βρω επιτέλους κάποια σταθερή δουλειά, και να νοικιάσω μία γκαρσονιέρα. Ναι γκαρσονιέρα γιατί έτσι θα με φτάνουν τα χρήματα, υποθέτω. Θέλω μία μέρα, όταν οι συγγενείς μου ρωτήσουν εμένα ή τους δικούς μου, τι κάνω, να τους βουλώσω το στόμα αλλά κυρίως θέλω να το κάνω για μένα και για κανέναν άλλον. Να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι δεν είμαι καμία ανίκανη και αποτυχημένη γυναικούλα. Θα μπορέσω άραγε να τα καταφέρω κάποια μέρα;