ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν νιωθω, ειμαι. Μονη και εφηβη...Φανταστικος συνδυασμος. Σε μια ηλικια, που ολοι βγαινουν, διασκεδαζουν, ερωτευονται... Δεν εχω ουτε μιση πραγματικη φιλη που να ειναι σε θεση να με καταλαβει, οκ για την ακριβεια εχω μιση αλλα δεν ειναι ποτε εκει, και δεν εχω αγορι, ποτε δεν ειχα. Παλιοτερα ντρεπομουν για αυτό και η αυτοεκτιμηση μου ειχε φθαρει αφανταστα. Τωρα, συνειδητοποιωντας πως εφτασα ως εδω, ειμαι καλα με τον εαυτο μου, αλλα ακομη μονη σαν το λεμονι. Και το χειροτερο ειναι πως δεν μπορω να κανω κατι αυτην την στιγμη για να το αλλαξω. Συνηθως δεν το σκεφτομαι γιατι ειμαι απασχολημενη με το να σκεφτομαι πιο ευχαριστα πραγματα, οπως το μελλον μου, αλλα στιγμες σαν αυτη που βλεπω την κατασταση απο μακρια, λυγιζω και με παιρνουν τα κλαματα. Γεμιζω το κενο που νιωθω ακουγωντας μουσικη, διαβαζοντας διαφορα, ζωγραφίζοντας, κανοντας βολτες και (μην γελασετε) γραφωντας σε ενα χαρτι πως θα κερδισω οοοοόλα οσα θελω πινοντας τσαι. Αλλα αυτο που θελω πραγματικα ειναι ουσιαστικη ανθρωπινη επαφη. Θελω να δω πως ειναι να εχεις πραγματικους φιλους, πως ειναι να φιλας, πως ειναι γενικα να εχεις ανθρωπους στην ζωη σου. Το χειροτετο απ'ολα ειναι πως βλεπω τα παντα μεσα απο εναν διπλο μεγενθυντικο φακο, η μοναξια και η αφέλεια μου σε πολλα θεματα κανουν τα παντα να μοιαζουν μεγαλυτερα και θολωνουν την κριση μου. Ωρες σαν αυτη, θα ηθελα πραγματικα μια αγκαλια, αλλα μετα θυμαμαι πως ο λογος που ειμαι ετσι ειναι γιατι δεν εχω αυτην την αγκαλια..Πφφφ δεν βλεπω την ωρα ολο αυτο να τελειωσει...Ελπιζω εσεις τουλαχιστον να περνατε καλυτερα. Καληνυχτα...