24.3.2013 | 21:25
Είμαι μόνη μου...
... και εννοώ ολομόναχη. Σε μια ξένη πόλη. Χωρίς κανέναν. Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ και έτσι δεν έχω χρόνο να το σκέφτομαι. Τα Σαβ/κα όμως είναι αλλιώς. Αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω κάτι και για μένα, να νιώσω ότι ζω.Σήμερα είπα, τέλος η μιζέρια. Σηκώθηκα και βγήκα έξω. Έκανα τη βόλτα μου και έκατσα να πιω το καφεδάκι μου παρέα με το βιβλίο μου. Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ, μου φαινόταν κακομοιριά. Και όμως... Ήταν ένα υπέροχο πρωινό. Αντί να κάθομαι κλεισμένη μέσα, ήμουν ανάμεσα σε κόσμο, παιδιά που έτρεχαν γύρω γύρω παίζοντας, ωραία μουσική από τα μεγάφωνα. Τι κι αν ήταν ξένοι; Και το πιο καταπληκτικό; Είχα όρεξη για διάβασμα. Είναι απίστευτο πόσο πιο ελκυστική φαίνεται η μελέτη σε τέτοιο περιβάλλον.Μήνυμα προς όσους είναι μόνοι τους: δοκιμάστε να βγείτε έξω κι ας μην έχετε παρέα. Μη μένετε κλεισμένοι περιμένοντας μήπως και χτυπήσει κανένα τηλέφωνο. Και μόνο το να βρεθείτε ανάμεσα σε κόσμο θα σας ανταμείψει.