ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον εαυτό μου...έχω αποσυντονιστεί....έχω κατάθλιψη από τότε που έχασα την μητέρα μου, ήταν το μόνο αληθινό ,με όλη την σημασία της λέξης, στη ζωή μου...νωρίτερα είχα χάσει την γιαγιά μου και την θεία μου...άνθρωποι που επίσης αγαπούσα αρκετά, ειδικά την γιαγιά μου και μετά ήρθε το τελειωτικό...κυριολεκτικά ο ψυχολογικός πόνος δεν περιγράφεται, μου ήταν και είναι πολύ επώδυνο να παρατηρώ την απουσία της ..προσπαθούσα να ανταπεξέλθω στην καθημερινότητα μου και κάπως τα κατάφερνα μηχανικά κατά κύριο λόγο αλλά το έκανα...'Ηρθα πιο κοντά με αυτόν μετά και απέκτησα ένα κίνητρο...τον ερωτεύτηκα χωρίς να το καταλάβω...η όλη σχέση κράτησε μερικούς μήνες και αυτό ήταν....εκεί που είχα κάνει τρία βήματα μπροστά έκανα δύο πίσω...το κλάμα που έριξα θα είχα γεμίσει μπουκάλια, έχουν περάσει μήνες από τότε που ξεκόψαμε αλλά τον σκέφτομαι, πραγματικά τον αγάπησα, τον αγαπώ ακόμα δεν νομίζω να φύγει τελείως ποτέ αυτό το αίσθημα...τον νοιάζομαι ειλικρινά και επειδή η δουλειά του είναι δύσκολη βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται μήπως κουράστηκε πολύ σήμερα? τα κατάφερε με αυτόν τον καιρό? ελπίζω να είναι καλά...Στην τελική όμως όλα καταλήγουν στην μανούλα μου, στεναχωριέμαι για αυτόν και μετά στεναχωριέμαι για την μαμά μου, αν ήταν εδώ θα μου έλεγε κάτι με το τρόπο της να με ξεκουνήσει από τον λήθαργο που έχω πέσει, πανέμορφο συναίσθημα ο έρωτας αρκεί να μην τελειώνει με ραγισμένη καρδιά...δεν έχω ούτε όρεξη να χτενιστώ...να τον έχω στη ζωή μου έστω και με ένα γεια μια στο τόσο μου έφτανε...έτσι το απότομο απόλυτο κόψιμο μου στοίχισε, δεν μου άξιζε, τον είχα εμπιστευτεί σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου και τα ήξερε όλα αυτά...ήξερε πόσο μου στοίχισε η απώλεια της μητέρας μου, την ήξερε προσωπικά και ο ίδιος την μητέρα μου....Απλά ήθελα μια τελεία και θα το αντιμετώπιζα καλύτερα και το ήξερε...αλλά πάλι με πλήγωσε λες και δεν ήμουν ήδη πληγωμένη αρκετά...Μου λείπει η μητέρα μου αφάνταστα, το χιούμορ της, η κατανόηση της , η αγάπη της....τα πάντα....μου λείπει κι αυτός...και είμαι μπερδεμένη , νιώθω σαν να κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και την άλλη δεν θέλω να κουνήσω ούτε το δαχτυλάκι μου...είπα ότι φέτος θα είμαι όσο δημιουργική μπορώ, θα συνεχίσω τα ενδιαφέροντα μου,πλησιάζει το πρώτο μάθημα της χρονιάς και στη σκέψη να πάω νιώθω δυσφορία...δεν θέλω να νιώθω δυσφορία και φόβο , θέλω να ενθουσιαστώ και να ανυπομονώ...θέλω να μην τον σκέφτομαι άλλο και να ερωτευτώ κάποιον άλλον και να είναι αμοιβαίο ρε γαμώτο και θέλω να σκέφτομαι και να μιλάω για την μητέρα μου χωρίς να με πιάνουν τα κλάματα...Θέλω...