4.2.2013 | 05:41
είμαι σκατά
ειμαι στα χωρίσμτα με τον άνθρωπο που φαίνεται να μου έχει στιγματίσει την ζωή, δεν μπορώ να κοιμηθώ, τον σκέφτομαι όλη την ώρα, κλαίω όλη την ώρα, δεν με χωράει το σπίτι, ο ίδιος μου ο εαυτός. γενικά βιώνω μια κατάσταση λίγο πολύ δραματική και τραγική μπορώ να πω. στην ουσία υπάρχω, χωρίς να είμαι εδώ. σε όλα αυτά προστίθεται η εξεταστική και το ότι πρέπει να δαμάσω την "τρέλα" και το χάος που επικρατεί αυτή τη στιγμή σε μυαλό, ψυχή, πνεύμα και σώμα για να είμαι εντάξει απέναντι σε σχολή, οικογένεια, φίλους, κοινωνία, γενικότερη κατάσταση που επικρατεί. πως ζητάς απ' τον τρελό να τιθασεύσει την τρέλα του; μου ρχεται να βγω έξω και ν' αρχίσω να ουρλιάζω, χωρίς σταματημό, να ουρλιάζω, να ουρλιάζω, να ουρλιάζω μέχρι να κλείσει η φωνή μου, μέχρι να νιώσω ότι έχει αδειάσει το είναι μου, μέχρι να μην πάει άλλο. μέχρι να ξεχάσω ότι είμαι εγώ. και κάπου εκεί ίσως έρθει η αναγέννηση. το θέμα είναι και να ουρλιάξω ποιος θα μ' ακούσει; τι να πω; καλή μου τύχη.
