ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες επιτέλους μετά από πολύμηνη αναμονή βγήκα μόνη με έναν άνθρωπο που είμαστε σε κοινή παρέα και βλεπόμαστε συχνά, μιλάμε, πειραζόμαστε αλλά δεν είχαμε περάσει ούτε δύο λεπτά μόνοι........ και ο καφές έγινε βόλτα στην Πλάκα και η βόλτα στην Πλάκα μπίρες χαλαρά και καταλήξαμε να περάσουμε πάνω από 9 ώρες μαζί καλαμπουρίζοντας και μαθαίνοντας περισσότερα πράγματα ο ένας για τον άλλο. Και μετά από τόσα χρόνια που έχω να γνωρίσω κάποιον να με έλκει και να νιώθω ωραία μαζί του...... έχω πεθάνει από την τρομάρα μου...... μήπως με βλέπει φιλικά; μήπως είναι η ιδέα μου; μήπως δεν θα πάρει τηλέφωνο να ξαναβγούμε οι δυό μας και θα βρισκόμαστε στην κοινή παρέα και εγώ θα θέλω να εκραγω; Βρε λέτε να μην ονειρεύομαι και να είναι όντως τόσο γλυκός καί τόσο καλός όσο νομίζω; Έχω τρελές προθεσμίες στη δουλειά και αδυνατώ να σκεφθώ οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πράσινά του μάτια και το γέλιο του. Και δεν με ενδιαφέρει καθόλου για τις προθεσμίες.. κάπως θα τα καταφέρω..... πόσο μου αρέσει.. αλλά και πόσο με φοβίζει αυτό το συναίσθημα... Λέτε τελικά να υπάρχει το άλλο μισό ή έστω ο άνθρωπος μας;