ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θελω να εξομολογηθω κι εγω την ιστορια μου.Ειμαι 20 χρονων, φοιτητρια.Εχω μεγαλωσει δυσκολα. Οι γονεις μου ποτε δεν τα πηγαιναν καλα, ειναι μαζι απο φοιτητες και εχουν σοβαρα προβληματα απο τοτε.. Με απανωτα λαθη, με υποχωρησεις και κυριως κανοντας τα σταβα ματια κρατησαν αυτη την σχεση, παντρευτηκαν, εκαναν 2 παιδια. Οσο περνουσαν τα χρονια ολα αυτα συσσωρευονταν οσπου η κατασταση εγινε εντελως νοσηρη. Εγω κληθηκα να τους στηριξω μιας κ ο αδερφος μου διαλεξε να μην ειναι ποτε παρον. Ετσι μεγαλωνοντας αντιμετωπισα την ανωριμοτητα του πατερα μου και τον αλκοολισμο της μανας μου... Θυμαμαι ατελειωτα ξενυχτια μονη σπιτι με τη μανα μου τυφλα και σε κριση πανικου, να την προσεχω μην πεσει απο κανενα μπαλκονι ή μη σφαχτει... Να την ακουω να λεει ο,τι πιο αισχρο εχω ακουσει ποτε μου... Να παιρνω τον πατερα μου και να μην τολμαει να εμφανιστει, να καλουν οι γειτονες την αστυνομια γιατι την ακουγαν που ουρλιαζε και χτυπιοταν. Καθε σαββατο βραδυ θυμαμαι ηταν ετσι κ εγω καθε κυριακη πρωι εδινα στο φροντιστηριο και πηγαινα ετσι γαμησε τα... Τσιμπησα και ενα ψυχοσωματικο, ενα προβλημα στο στομαχι χωρις αιτια, και αρρωσταινα συνεχεια, για μηνες δεν εβγαινα απ το σπιτι.. Περασαν ολα αυτα.. περασαν οι πανελληνιες, μπηκα στη σχολη που ηθελα, σε μια απ τις καλυτερες σχολες της αθηνας. Ηταν το καλυτερο δωρο που εκανα ποτε στον εαυτο μου. Επιασα τους γονεις μου και τους μιλησα, μαζι και χωρια, δεν ξαναμπηκε ποτο μεσα στο σπιτι. Ακομα δεν τα πανε καλα μεταξυ τους, ακομα δεν συννενοουνται ουτε στα βασικα. Αλλα εγω καταλαβα ενα πραγμα. Φταινε αυτοι που εγινα ετσι, φταινε αυτοι εσπασα σε χιλιες μεριες, αλλα φταιω εγω που το υπεμεινα. Οταν το παραδεχτηκα αυτο ουσιαστικα κοιταξα για πρωτη φορα τον εαυτο μου. Ειμαι μονη μου, ειμαι υπευθυνη για εμενα και ειμαι η μονη που μπορει να αντιστρεψει την κατασταση.. Σταματησα να νιωθω θυμα, σταματησα να νιωθω τυψεις, σταματησα να κρυβομαι, σταματησα να φοβαμαι. Και σταματησα να παλευω. Βυθιστηκα στην αβεβαιοτητα, σταματησα τα χαπια για το στομαχι, αφεθηκα να αρρωστησω οσο δεν παει, ξεκοψα απο ολα οσα γατζωνομουν επανω για να ζησω, για να παρω λιγη σιγουρια. Γκομενοι, παρεες, ηλεκτρονικα, και αλλα, πεποιθησεις και σκεψεις... Ηθελα να δω ποσο πατο μπορω να πιασω. Και ξερετε τι; Δεν εγινε τιποτα. ΤΙΠΟΤΑ! Το στομαχι μου σταματησε να με ποναει. Ξαφνικα ενω δεν ειχα κανεναν σχεδον δεν ενιωθα ποτε μονη. Αρχισα να γραφω και να σκιτσαρω, οχι με τροπο μανιωδη, αλλα γιατι μου αρεσε! Αρχισα να απολαμβανω ολα οσα εκανα γιατι πηγαζαν απο μεσα μου, αρχισα να ανακαλυπτω ενα σωρο μερη, να μαθαινω ενα σωρο πραγματα, εναν ολοκληρο κοσμο. Και μαγευτηκα. Απο εμενα..κυριως. Ολα οσα μου αρεσαν ενστικτωδως ηταν οντως υπεροχα. Και αρχισα να μαγευω και τον κοσμο γυρω μου.. ξαφνικα ολοι ηθελαν ενα κομματι απ τη ζωη μου. Και αρχισα να ακουω τη μουσικη που μ αρεσει και να διαβαζω τα ωραιοτερα βιβλια και να φτιαχνω ανιματιον και να μαθαινω φωτογραφια. Και αρχισα να τρωω χαχα, πολυ βασικο! Ημουν 44 κιλα πριν 3 μηνες (κοπελα 1.68!) και τωρα ειμαι 52.. Θελω να φαω τον κοσμο ολο! Ξερω οτι οι δικοι μου δεν θα εχουν ποτε μια υγιη σχεση.. δεν τους κατηγορω. Κανουνε κι αυτοι τη ζωη τους οπως ολοι μας και εχουν τις δικιες τους αναγκες και τις δικιες τους εξαρτησεις. Αλλα δεν ειμαι υπευθυνη γ αυτους.. Εχω μια δικη μου ζωη, εναν μικρο παραδεισο.. Και επιτελους, ζω.