ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε σώματα μέσα σε ανάλαφρα, γυαλιστερά σκάφανδρα κοσμοναύτη, περασμένης εποχής, όταν αφήσαμε τα χέρια μας διάπλατα ανοιχτά στο χάος. Πρώτα το ένα και μετά ακολούθησε κι η άλλη μας παλάμη. 1 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 0 1 0 1 1 Αφήσαμε το γάντζο μας, πετάξαμε τα καλώδια ασφαλείας. Αφήσαμε να μας συνεπάρει η ψευδαίσθηση, το κάλεσμα ενός λευκού νάνου. Στη πλαστική στολή μας αντανακλούν πια οι αστικές αχτίνες, έρημης σκοτεινής αποικίας, στις πλάτες μας κατακάθεται ένα λεπτό στρώμα αστρόσκονης, καθώς υπνωτισμένοι διασχίζουμε το άπειρο. Σε απειλητικό μαύρο ήλιο, σε ξαφνικό ξέσπασμα μαύρης τρύπας, 1 0 0 1 0 1 1 0 1 0 1 0 1 1 1 0 μάταια φθείρονται οι λαστιχένιες μπότες μας. Σε πορεία ανεξέλεκτης τροχιάς πριν μας ρουφήξει διαστημική τρύπα κρατάμε την ανάσα μας σαν σε βουτιά σε θάλασσα. Τα μάτια μας ανοιχτά, στ' αυτιά μας ο βόμβος της πτώσης. Σφιχτά τα χείλη μας, κρατάμε την ανάσα μας. Χωρίς οξυγόνο μας 1 0 1 1 0 0 0 1 0 1 0 1 1 0 1 1 0 τυλίγει μια απερίγραπτη σιωπή. Τα εγκεφαλικά μας νευρόνια εκφυλισμένα. Οι λέξεις μας, 0 0 0 1 0 1 1 0 0 1 1 0 1 0 1 0 ψηφιακές ανταποκρίσεις, τεχνητού δορυφόρου απαρχαιωμένης τεχνολογίας έχουν πια χάσει δύναμη. Τους ηλεκτρονικούς μας παλμούς τους καταπίνει μια Κίρκη. 1 0 1 0 1 0 0 1 0 1 0 0 1 0 0 0 Το σήμα μας αδύναμο, χάνεται πριν καν ταξιδέψει. Για την ώρα. Μέχρι να βγούμε στην επιφάνεια, μέχρι να δωθούμε ξανά στο ταξίδι. Μέχρι 1 0 1 0 1 0 0 0 0 0 0 1 0 0 0 0 να βγουν να ξεσπάσουν ακόμα μια φορά οι φωνές μας, οι 0 0 0 0 1 0 1 1 1 0 1 0 1 1 1 1 κραυγές μας να σπάσουν το παραπέτασμα, να συντονίσουμε ξανά συχνότητα εκπομπής σε μεγαχέρτζ, σε γιγαχέρτζ 0 0 0 1 1 1 0 0 0 0 1 1 1 1 1 1 να μετρήσουμε την ύπαρξή μας. 0 0 0 1 1 0 0 1 1 0 0 0 0 1 1 0 1 1 1 1 0 0 0 0 0 1 1 0 1 0 1 0 0 0 0 1 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 0 0 0 0 1 0 0 0 0 0 1 0 0 1 0 0 0 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0