ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρό παιδί άκουγα την μάνα μου να μου λέει πως δεν πρέπει να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και πως κάποτε όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ''θα στην φέρουν''. Από μικρό παιδί ήξερα πως δεν ήταν σωστό να μου τα λέει αυτά και προσπαθούσα να μην την ακούω,γιατί τα έλεγε μόνο και μόνο επειδή ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε. Παρόλα αυτά,δυστυχώς,πάντα έβλεπα τους ανθρώπους με καχυποψία. Μόνο μια φορά δεν το έκανα, όταν γνώρισα ένα άτομο. Μέσα σε λίγα λεπτά με κέρδισε ! Κατάφερε να με κάνει να το αγαπήσω όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν άνθρωπο στην ζωή μου.Με έκανε να νιώθω τόση ευτυχία...Ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή φιλία,ήταν η οικογένειά μου.'Ο,τι αποθέματα αγάπης είχα απ'όλη μου τη ζωή τα έδωσα και ούτε που μου πέρναγαν απ'το μυαλό τα λόγια της μάνας μου! Τους τελευταίους μήνες ήμασταν σχεδόν κάθε μέρα μαζί.Μιλάγαμε με τις ώρες...είχε κάποια προβλήματα κι εγώ έσπαγα το κεφάλι μου για να βοηθήσω ! Κάποια στιγμή τα προβλήματα κάπως λύθηκαν και έτσι βλεπόμασταν όλο και λιγότερο.Έδειχνε να μην με χρειάζεται πια. Αρχικά,έκανα τα παράπονα μου αλλά δεν τα 'παιρνε στα σοβαρά.Μου έλεγε πως έχει πολύ δουλειά! Ύστερα,σταμάτησα να παραπονιέμαι και απλά περίμενα κι έκανα υπομονή προσπαθώντας να δείξω κατανόηση. Πλέον ούτε τηλέφωνο αν ζω ή αν πέθανα, αν είμαι καλά!Αυτό ήταν το ευχαριστώ.Έστειλα μήνυμα να πω οτι μου λείπει κι η απάντηση ''ο,τι και να πεις έχεις δίκιο''.Αυτό,τίποτα άλλο. Δεν έχω άλλη παρέα που να επικοινωνώ τόσο πολύ, παρά μόνο αυτό το άτομο κι έτσι η ζωή μου έχει αδειάσει. Συνέχεια κοιμάμαι... τουλάχιστον όταν κοιμάμαι βλέπω στον ύπνο πως κάνω πράγματα και η ζωή μου έχει ένα ενδιαφέρον. Προσπαθώ να κάνω νέες παρέες μα δεν ταιριάζω με καμιά. Μοναξιά. Έχω γίνει σαν κάτι παππούδες και κάτι γιαγιάδες που είναι μες την μιζέρια και παραμιλούν στο δρόμο γκρινιάζοντας για όλα! Δεν με νοιάζει που δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνω, με νοιάζει που πέταξα τόσο χρόνο και κυρίως τόση αγάπη σε μια φιλία που δεν άξιζε.Με νοιάζει που νοιώθω πως με χρησιμοποίησε.Με νοιάζει που τα λόγια της μάνας μου βγήκαν αληθινά ! Αυτό που κατάλαβα είναι πως η αγάπη κρύβει τα ρίσκα της. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ποιά είναι τα κατάλληλα άτομα για να αγαπήσεις,έστω και φιλικά,όπως έκανα εγώ.Δεν μπορείς να κάνεις συμβόλαιο αγάπης και παντοτινής φιλίας.Δεν πρέπει να γαντζονόματσε σε έναν μόνο άνθρωπο και όλη μας η ευτυχία να εξαρτάται απ'αυτό!!!Το μόνο που με απασχολεί πλέον είναι ο φόβος μου πως δεν θα μπορέσω να ξαναγαπήσω και να εμπιστευτώ τους ανθρώπους. Στο σημείο αυτό μου έρχονται τα πιο ωραία λόγια που έχω διαβάσει σε βιβλίο...«Ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου, αυτός είναι που το κάνει τόσο σημαντικό.» «Είναι ο χρόνος πού ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου...», είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται. «Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα είσαι για πάντα υπεύθυνος γι' ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...» «Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. Πόσο ανεύθυνοι είναι,λοιπόν,κάποιοι άνθρωποι.... Ευχαριστώ για την ανάγνωση!