ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον έχω ακούσει να μιλάει πολλές φορές για γυναίκες με τρομερή αντιπάθεια. Εργάζομαι στον ίδιο χώρο και δεν μπορώ να τον αποφύγω. Πολλές φορές μιλάει για την εποχή που ήταν στην τελευταία τάξη του λυκείου. Λέει πως κάθε σχολείο έχει και κάποιες άσχημες κοπέλες τις οποίες δεν τις κοιτάζει κανένα αγόρι, και πως και αυτές ακόμη δεν τον θέλανε τον ίδιο. Το λέει με οργή και μίσος. Θεωρεί πως δεν είχαν δικαίωμα να μην τον θέλουν, και πως θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένες που κάποιος γύρισε να τις κοιτάξει. Άλλες πάλι φορές λέει πως βγαίνει έξω και πως επιλέγει την πιο άσχημη για να την κεράσει ή να προσπαθήσει να της πιάσει κουβέντα και πως αυτή τον απορρίπτει. Το κάνει συχνά αυτό όταν βλέπει μια γυναίκα να κάθεται μόνη της για την οποία ο ίδιος πιστεύει πως δεν την θέλει κανείς. Θεωρεί επιλέγοντάς την πως έχει μεγαλύτερες πιθανότητες ο ίδιος. Κάθε απόρριψη στάζει φαρμάκι στην ψυχή του. Όλα αυτά τα διηγείται σε έναν συνάδερφο και τον ακούω και εγώ εδώ και τρία χρόνια. Λέει πως παλιότερα την έπεφτε και σε γυναίκες με καλό παρουσιαστικό, και πως αυτές τον κοιτούσαν με απέχθεια και άλλες τον βρίζανε για αυτό έχει σταματήσει να προσεγγίζει τέτοιες γυναίκες. Είναι τώρα 45 χρονών και από ότι έχω καταλάβει δεν είχε ποτέ κάτι με γυναίκα. Ο συνάδερφος στον οποίο τα διηγείται καμιά φορά συμφωνεί μαζί του. Στο ότι μερικές γυναίκες δεν είναι λογικό να λένε όχι σε άντρα, πως θα έπρεπε να είναι διαθέσιμες λόγω κακού παρουσιαστικού. Δεν είναι τερατώδες αυτό που λένε; Τους ακούω και με πιάνει αηδία. Ο συνάδερφος που δεν βρίσκει γυναίκα έχει μέτριο ύψος, είναι πολύ αδύνατος και δεν έχει ωραία χαρακτηριστικά. Αλλά δεν είναι τόσο άσχημος όσο δείχνει ο ίδιος να πιστεύει και δεν μπορώ να φανταστώ πως τον κοιτάζουν με απέχθεια οι γυναίκες ή πως τον βρίζουν. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι πρέπει να γίνει με ανθρώπους σαν κι αυτόν, που ποτέ δεν βρίσκουν σύντροφο. Τι πρέπει να γίνει; Έτσι θα ζήσουν και θα πεθάνουν, δεν είναι απάνθρωπο αυτό; Τα λέω στον άντρα μου, εκείνος πιστεύει πως τίποτε δεν είναι τυχαίο και πως με τον τρόπο που βλέπουν μερικοί άντρες τις γυναίκες, δεν είναι περίεργο που δεν βρίσκουν και είναι μόνοι τους. Λέει πως ένας άντρας σήμερα αν θέλει βρίσκει γυναίκα οποιαδήποτε στιγμή, πως ποτέ δεν ήταν πιο εύκολο κάτι τέτοιο. Μου φέρνει παραδείγματα από φίλους οι οποίοι όταν αποφάσισαν να παντρευτούν βρήκαν γυναίκα και που ελεύθεροι πάντα είχανε φιλενάδες όταν το θέλανε. Είναι αλήθεια, και δεν είναι ούτε πολύ ωραίοι ούτε πλούσιοι. Τι θα συμβουλεύατε εσείς τον συνάδερφο που είναι μόνος του; Πιστεύετε πως είναι κακός από τη φύση του για να μιλάει έτσι και να θυμάται ακόμη εκείνες τις παλιές συμμαθήτριες; Ή πως είναι πικραμένος και μιλάει έτσι; Καμιά φορά τον λυπάμαι, και άλλες πάλι φορές νιώθω πως δεν θα ήθελα να μείνω μόνη μαζί του ούτε λεπτό.