ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ναι μωρέ, περνάω ωραία στη Σαλόνικα αλλά τα βράδια όταν μένω μόνος σκέφτομαι πόσο μου λείπει μία σχέση.Είναι φορές που βλέπω κάτι τυπάκια που φαίνονται τόσο καλοί άνθρωποι που λέω "τι ωραία που θα ήταν να ήμασταν μαζί!".Και μετά επανέρχομαι στη σκληρή πραγματικότητα.Δεν πρόκειται να είμαστε μαζί γιατί δεν πρόκειται να μιλήσουμε. Δε θα μιλήσουμε γιατί είμαι πάντα με παρέα.Και η παρέα να μην ήταν, πάλι δε θα μιλούσαμε γιατί ούτε εγώ αλλά ούτε και ο τύπος φαινόμαστε για αγόρια που τους αρέσουν τα αγόρια (οπότε φοβόμαστε και οι δύο). Πόσο σας ζηλεύω τους στρέιτ! Όχι μόνο επειδή δεν έχετε θέματα με τους γονείς σας να λύσετε και είστε οι εαυτοί σας αλλά επειδή μπορείτε και να φλερτάρετε ελεύθερα, χωρίς να ανησυχείτε.Έτσι μένω μόνος επ' άπειρον.Δεν το αξίζω. Κανείς δεν το αξίζει αυτό...Και ξέρετε ποια είναι η ειρωνεία; Μου την πέφτουν κοπέλες χωρίς να κάνω την παραμικρή κίνηση! Και συμπεραίνω πως αν υπάρχει θεός, του αρέσει λίγο να παίζει μαζί μας...Δε γίνεται εδώ μέσα να παραπονιούνται ότι δε μπορούν να σταυρώσουν γκόμενα και να την πέφτουν σε μένα που είμαι γκει. jeez...Το χειρότερο βέβαια είναι ότι κάθε μέρα που ανοίγω τα μάτια μου σκέφτομαι ότι είμαι ομοφυλόφιλος. (ακόμα και τώρα που το γράφω αισθάνομαι απαίσια, προφανώς δεν το έχω αποδεχτεί ακόμα δυστυχώς). Και με πιάνει αυτό το πλάκωμα που μπορεί να φύγει μόνο με τη συναναστροφή μου με φίλους όπου ξεχνιέμαι.Αλλά έρχεται και πάλι. Και νομίζω οτι ο μόνος τρόπος να φύγει είναι να έρθει στη ζωή μου, έστω κάπως μαγικά, ένας καλός τυπάκος που να με αγαπάει και να τον αγαπάω.Και να ξεχαστούμε για λίγο από αυτόν τον κόσμο, και να ζήσω επίτελους κάτι ερωτικό κι εγώ. Γιατί δεν έχω ζήσει τίποτα, λες και είμαι κανένα ρομπότ χωρίς αισθήματα. Κι έχω τόσα πολλά να δώσω ρε γαμώτο......