ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχουμε στοχους, πορευόμαστε σύμφωνα με αυτούς, στοχέυουμε κάπου και κάνουμε τα αδυνατα δυνατα να τον φτάσουμε. Ότι και αν ειναι. Υλικό και μη. Κοπιάζουμε, ρουτινιάζουμε, που και που γονατίζουμε μα συνεχίζουμε. Είναι φορές όμως που απλά θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα και να σηκωθώ να φύγω. Να τα γράψω όλα. Και στοχους, και σπουδες, και λεφτα,και ολα. Να ξυπνάω και να κοιμάμαι μόνη σε μια ακροθαλασσιά σαν τον ναυαγο. Να μη με νοιαζει τι θα πει κανεις, τι θα απογίνουν οι στόχοι μου, τι θα φέρει το αύριο... τίποτα. Μακριά από τη βαβούρα του να σκέφτεσαι. Πλεον ξυπνάω 3... 4... 5.. κάθε μια ωρα με μια στεναχώρια. Ένα ανικανοποίητο συναίσθημα ότι διαρκώς ελέγχομαι. Από τα θέλω μου, τους ανθρώπους, τα υλικά. Καπνίζω μήπως και κοιμηθώ στη λήθη μα ματαια. Απλά βλάπτομαι χειρότερα. Πήγα στη θαλασσα χθες μόνη. Εβγαλα τα παπουτσια μου και βυθιστηκα μεχρι τα γόνατα, τι συναίσθημα. Δεν ακουγα τηλεφωνο που χτυπουσε, δεν πέρναγαν αυτοκίνητα.. Δεν κουνιόταν φύλλο. Ήμουν εγω, ο ήλιος που βυθίζονταν στη θαλασσα και ενα μικρό αναποδογυρισμένο καβούρι που πάλευε να γυρίσει κανονικά. Κοίτα να δεις, πόσο μοιάζουμε τελικά. Δεν το βοηθησα όμως, το άφησα να παλέψει μόνο του, δεν ήθελα να πιστέψει σε θεο.