Κάποτε ειπώθηκε από κάποιον ότι οι φίλοι είναι η πραγματική ένδειξη του ποιοι είμαστε, γιατί την οικογένεια δεν την επιλέγεις, όπως συχνά δεν μπορείς να επιλέξεις από ποιον θα ελκυστείς ερωτικά, αλλά μπορείς να επιλέξεις ποιους θα έχεις για φίλους. Ωστόσο, αυτή η οπτική από μόνη της δεν λέει κάτι. Για παράδειγμα, αν επιλέγεις για φίλες σου πετυχημένες business ladies παντρεμένες μόνο με high-class κυρίους, αυτό θα έλεγε για σένα κάτι παραπάνω σε σχέση με το αν επιλέγεις για φίλες σου όσες ναι μεν μπορεί να μην παίρνουν τις σοφότερες αποφάσεις σ' άλλους τομείς, αλλά σου αρέσει η παρέα τους; Πιστεύω ότι τέτοιες επιλογές δεν λένε κάτι "καλό" ή "κακό" για σένα από μόνες τους. Απλώς ο λόγος που κάνεις τις επιλογές αποκαλύπτουν τον τύπο της προσωπικότητάς σου. Αν είσαι μια πιο ανταγωνιστική φύση (τύπου Τελειομανούς ή Αφεντικού στο Εννεάγραμμα), που της αρέσει να πηγαίνει μπροστά και να επιδιώκει καλύτερη ζωή κάθε μέρα, τότε θα νιώθεις τη συγκεκριμένη σου φίλη σαν ρούχο που σου μίκρυνε και δεν σου κάνει πια. Από την άλλη, αν είσαι απ' τη φύση σου Δοτικός ή Ρομαντικός τύπος, που βλέπει το καλό στους άλλους και αρέσει να προσφέρει, τότε αντλείς πολλά θετικά απ' τη φίλη σου όσο τη βοηθάς να βρει το δρόμο της. Οπότε, λοιπόν, εδώ δεν υπάρχει καλό ή κακό στην επιλογή σου, αρκεί να την κάνεις συνειδητά.
18.7.2022 | 22:11
ΕΙναι φυσιολογικο?
Ειμαι 28 χρονων κ οι πραγματικοι μου φιλοι ειναι 4-5. Μεσα στα τοσα χρονια που ειμαστε φιλοι σιγουρα ολοι εχουμε αλλαξει κ με πολλους νιωθω οτι πλεον εχουμε διαφορετικους τροπους σκεψης κ τροπους ζωης. Αλλοι νιωθω οτι κανουν επιλογες που δε με βρισκουν συμφωνη. Πχ εχω μια φιλη που παραμενει επι χρονια σε μια εμφανως δυσλειτουργικη σχεση επειδη δηλωνει οτι δεν μπορει να απομακρυνει τον συντροφο της απο τη ζωη της. Αυτο το οτι δειχνει να μην αγαπαει τον εαυτο της σε σημειο να ανεχεται ασχημες συμπεριφορες απο καποιον αλλο με κανει να μη τη θαυμαζω, με κανει να τη λυπαμαι κ οσο κ αν προσπαθω να της εξηγησω οτι δεν θα πρεπε να φερεται ετσι δεν καταλαβαινει. Δεν μ αρεσει να εχω διπλα μου ανθρωπους που δεν τους θαυμαζω, απο την αλλη μου φαινεται χαζο να τη βγαλω απο τη ζωη μου για κατι που αφορα τη σχεση της με το συντροφο της κ που δεν επηρεαζει αμεσα τη δικη μου σχεση μαζι της. Σιγουρα βεβαια το οτι ας πουμε ειναι τοσο ανασφαλης μπορει δυνητικα να επηρεασει τη σχεση μας καποια αλλη στιγμη. Ενω τους αγαπω, νιωθω οτι με καποιους απο αυτους παραμενουμε φιλοι κυριως λογω συνηθειας, λογω του δεσιματος που αναποφευκτα εχουμε μετα απο τοσα χρονια που εχουμε παει μαζι σχολειο, λογω του οτι γνωριζουμε ο ενας την οικογενεια του αλλου κ ειναι κ οι γονεις μας φιλοι κλπ.
Τελοσπαντων, αυτο που θελω να πω ειναι οτι ενω εχουμε περασει πολλα με ολους τους φιλους μου, ενω αδιαμφιβητητα ολοι τους μου εχουν σταθει σε δυσκολες στιγμες κ σε σημαντικο βαθμο εχουν επηρεασει το ποια ειμαι σημερα (γιατι δεν διαμορφωνει το χαρακτηρα μας μονο η οικογενεια αλλα κ οι φιλοι), ειναι μερικες φορες που νιωθω οτι τους κραταω στη ζωη μου no matter what. Νιωθω δηλαδη οτι μονο αν συμβει κατι πολυ ακραιο θα σταματησουμε να ειμαστε φιλοι, διαφορετικα θα πρεπει να συμβιβαζομαι με οποιαδηποτε αλλη επιλογη τους κλπ για παντα, ειτε μ αρεσει, ειτε οχι. Αναγνωριζω κιολας οτι ειναι δυσκολο απο καποια ηλικια κ μετα να κανεις πραγματικους φιλους οποτε αυτος ειναι ενας αλλος λογος που δεν θα απομακρυνα τους τωρινους μου φιλους. Ειναι φυσιολογικο αυτο?
5
