ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο χθεσινός σεισμός μου ξύπνησε μνήμες. Από το 1999. Όχι μόνο σε σένα θα μου πείτε. Ήμουν στο μαγαζί των γονιών μου. Συζητούσα με τη μητέρα μου και με μία κοπέλα που εργαζόταν τότε μαζί μας. Κάποια στιγμή αποφασίζω να γεμίσω το ψυγείο κόκα κόλες γιατί δεν ήθελα να το βλέπω αδειο. Σκύβω να πιάσω το καφάσι να το ανεβάσω σε μια καρέκλα να αρχίσω να γεμίζω κι εκείνη την ώρα αρχίζει να κουνάει. Ακούω τη μάνα μου να φωνάζει ΣΕΙΣΜΟΣ ο πατέρας μου να κρατάει τα μπουκάλια να μην πέσουν οι λιγοστοί πελάτες να πετάγονται έξω. Αυτομάτως μετα το κούνημα ο πατέρας μου μου φωνάζει "τρέχα στη θεια σου να δεις πως είναι." Κόσμος αλαφιασμένος στο δρόμο. Ανεβαίνω στο διαμέρισμα της θειούλας μου τη βρίσκω κάτωχρη με το θείο να προσπαθεί να την ηρεμήσει. Την κατεβάζουμε από το σπίτι από το χέρι. Τους παίρνουμε στο σπίτι μας. Μονοκατοικία νιώθουν ασφάλεια. Μένουν μαζί μας ένα μήνα. Ένα τρομερα ευτυχισμένο μήνα. Τόσα αγαπημένα πρόσωπα μαζί. Η ζωή ξαναπήρε τους φυσιολογικούς ρυθμους. Οι σχέσεις όμως έσφιξαν ακόμα πιο πολύ. Στα χρόνια που ακολούθησαν κάποιοι έφυγαν από κοντά μας. Άλλοι παντρευτηκαν. Ήρθαν παιδιά. Εγώ έμεινα όπως ήμουν. Μόνος και στο μαγαζί. Ήμουν 30 είμαι 50. Και ο χθεσινός σεισμός ξύπνησε μια περίεργη νοσταλγία. Για το 1999. Είναι λογικό; είμαι σοβαρά γιατροί μου; το πάθατε κι άλλοι;