Γνώριζα 2 αδέρφια.
Ο ένας άσχημος, αλλά ψηλός. Ο άλλος χαριτωμένος, αλλά κοντός.
Χρυσή καρδιά, καλή ανατροφή, πανέξυπνοι, πολύ καλό χιούμορ (καθόλου κάφρικο), πολύ ευχάριστοι και κοινωνικοί στην παρέα, πληθώρα ενδιαφερόντων.
Μπακούρια διαρκείας, η μαμά τους ρωτούσε τις κοπέλες της παρέας μας αν έχουμε αδερφές!!
Ήταν ακατανόητο γιατί δεν εύρισκαν ταίρι, ούτε για ραντεβού. Τα θετικά υπερτερούσαν τόσο των αρνητικών.
Ώσπου έσκασαν κοινές διακοπές. Στην πρώτη κιόλας μέρα βρεθήκαμε να τους πληρώνουμε. Όταν ερχόταν ο λογαριασμός τις επόμενες όλο κάτι τους συνέβαινε: τουαλέτα, γνωστοί στο τηλέφωνο, κάποια υποχρέωση... Μετά από 10 μέρες που δεν έδωσαν ποτέ το μερίδιό τους είπαμε "ποτέ ξανά".
Ο μεγάλος έμεινε με την ιδέα "άσχημος" (αντί τσιγγούνης από τους λίγους), αφέθηκε, έγινε παθολογικά παχύσαρκος, έχει έναν αξιοζήλευτο μισθό στο εξωτερικό, κι είναι πάντα μόνος. Κι όχι επειδή το άξιζε. Είναι εξαιρετικός και θα μπορούσε να κάνει μια γυναίκα ευτυχή. Αλλά....
Ο μικρός πέθανε. Μόνος.