ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 32 χρονών και έχω χάσει τον πατέρα μου από τα 26 μου. Μετά από αυτό το γεγονός λοιπόν συμβαίνει κάτι που μου κάνει πολύ εντύπωση. Με όποιο αγόρι πηγαίνει να ξεκινήσει κάτι μόλις του λέω ότι έχω χάσει τον πατέρα μου εξαφανίζεται. Εννοείται ότι ούτε θα καθίσω να αναλύσω πως έγινε και τι γιατί δεν θέλω να επιβαρύνω τους γύρω μου με αυτό. Στην παρέα σαν διάθεση και σαν συμπεριφορά και το αστείο μου θα πω και θα γελάσω και θα περάσω καλά και θα κάνω και τους άλλους να περάσουν καλά. Στην αρχή προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει, το συζήτησα και με τη μητέρα μου η οποία μου είπε ότι μάλλον γίνεται αυτό επειδή μόλις ακούν για θανάτους κλπ θεωρούν ότι θα μπλέξουν σε προβλήματα. Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να μην το αναφέρω καθόλου από κάποιο σημείο και μετά και να προσποιούμαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα, κάθε φορά που πήγαινε η κουβέντα στους γονείς εγώ αναφερόμουν απλά "οι δικοί μου". Θα το αναφέρω μόνο μετά από καιρό και όταν έχω φτάσει σε σημείο που δεν θα με παίρνει άλλο. Δεν σας κρύβω ότι με στεναχωρεί πιο πολύ αυτό παρά να το να έλεγα την αλήθεια. Γιατί λέτε να γίνεται αυτό; Έχει συμβεί σε κάποιον κάτι παρόμοιο?