ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πως ενα ατομο μπορει να σου λειπει ετσι. Δεν ειναι απλα ενα ατομο, ειναι "εκεινο" το ατομο. Ο ανθρωπος που ηρθε στη ζωη σου και τα εκανε ολα μανταρα. Με την καλη εννοια. Που ησουν αναισθητος και σε ξυπνησε. Που σε μαζεψε απ τα πατωματα. Ο ανθρωπος που εχει κατακτησει το μυαλο και το σωμα σου. Που δε μπορεις να συγκεντρωθεις σε κατι για πολλη ωρα γιατι ξαφνικα ξεπεταγεται στη σκεψη σου. Που λειπει για τον Α η Β λογο και τρελαινεσαι, σε πιανει στερητικο συνδρομο. Σου λειπουν τα παντα. Καθεσαι με τις ωρες και κοιταζεις τις φωτογραφιες του/σας. Κομπος το στομαχι. Μετα διαβαζεις πραγματα που σου ειχε γραψει παλια. Τρελαινεσαι. Μιλατε στο τηλεφωνο και μολις σου λεει οτι σ'αγαπαει νιωθεις την φωνη του να διαπερνα το στερνο σου και ξεσπας σε κλαματα. Σε βλεπουν οι αλλοι να κλαις και τους λες "ειμαι απλα ευτυχισμενη", και αντε να σε πιστεψουν. Και τωρα κλαιω που το γραφω. Γιατι χτες αυτο το ατομο, που εχω τοσο καιρο να δω, το ειδα στο skype. Και εβαλα τα κλαματα μπροστα του. Γιατι απλα χαζευα τη μορφη του και ενιωσα ενα κυμα συναισθηματων να με πνιγει. Ειναι το ατομο για το οποιο μπορεις να μιλας για ωρες. Μια μικρη εξομολογηση μπηκα να γραψω, αλλα δε τα καταφερα. Γυρνα πισω..