ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δουλευουμε σε αντικριστα κτιρια με μονο εναν δρομο να μας χωριζει. Θελω δεν θελω την κοιταζω και εχω τρελαθει γιατι ειναι υπεροχη, ειναι η ιδανικη γυναικα που δεν φανταζομουν καν οτι μπορει να υπαρξει, ομως δεν βρισκω το θαρρος να παω να της μιλησω με τιποτα. Με το που πιανω να κοιταει προς το μερος μου κοκκαλωνω, αμα παω μπροστα της νομιζω θα λιποθυμησω.Στην καλλιτερη θα αγνοει την υπαρξη μου και στην χειροτερη θα ειμαι κατηγοριοποιημενος ως ακομα ενας καποιος creepy.Ποτε δεν εχω ξανανιωσει ετσι για καμια αλλα ουτε και εχω φοβηθει ετσι, τα εχω χαμενα.Το μονο που περιμενω ειναι ποτε να την ξανααντικρισω, δεν μπορω να σκεφτω τιποτα παρα μονο το (μακρινο) χαμογελο της.