Ρε παιδιά, δεν είναι η αλητεία, είναι το σύνδρομο "παραμυθιάζω τον εαυτό μου".Μετά την πληγή του "κακού παιδιού", ήρθε ο καλός, που κάνει και λέει πράγματα με σωστό/νορμάλ/λογικό/ρομαντικό τρόπο και όχι με άξονα την πάρτη του.Κολακεύεσαι, περνάς καλά, δίνεις στο πράγμα ευκαιρία γιατί αξίζει.Αλλά μετά, ενώ βλέπεις ότι δεν σου βγάζει κάτι ερωτικό, κάθεσαι μαζί του, γιατί:- είναι "σωστός" τύπος- παρέχει συναισθηματική ασφάλεια- "αντικειμενικά" είναι η "σωστή" επιλογήΣτο μεταξύ, παραμυθιάζεις τον εαυτό σου (και τον άλλον) ότι αυτό είναι αρκετό και χωρίς έρωτα. Και το μυαλό σου γυρνάει πίσω σε φάσεις που έζησες που έπαιζε έρωτας και πάθος - καλές ή κακές.Θέλει guts να παραδεχτείς ότι όχι, ο έρωτας θέλει και το ανάλογο συναίσθημα και όχι μόνο το "καλός/καλή είναι". Δε φτάνει αυτό, κακά τα ψέματα. Γι'αυτό βγήκαν και ατάκες του στυλ "ε, άμα είναι καλό παιδί ας του κεράσουμε μια πάστα".
29.7.2018 | 13:42
Είναι πολύ περίεργο και θέλω να το βγάλω απο μέσα μου
Είμαι σε σχέση με κάποιον που μ' αγαπάει και τον αγαπάω πολύ. Είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Παρόλ' αυτά δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ, και του το έχω πει γιατι δεν μ' αρέσει να παραμυθιάζω τον άνθρωπό μου. H αγάπη όμως υπάρχει. Πριν από αυτόν, είχα μία περιπέτεια για κάποιους μήνες με έναν τύπο που μου έκανε κακό. Ένιωθα να μου δηλητηριάζει την ψυχή. Πριν μου πει ότι ήταν παντρεμένος, τον είχα κιόλας ερωτευτεί! Έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε. Μα πόσο δύσκολο να μη μπορείς να ελεγξεις τα συναισθήματά σου. Fast forward στο παρόν: Όσο περίεργο κι αν ακούγεται εγώ ακόμα σκέφτομαι εκείνον. Τον νυν τον υπεραγαπώ και είμαι ευγνώμων για το γεγονός ότι βρέθηκε στον δρόμο μου. Παρόλα αυτά, κάτι στην ψυχή μου μου λέει ότι μου λείπει ο πρώην. Φυσικά το έχω τιθασσεύσει και δεν θα ηθελα να ξαναμπλέξω ΠΟΤΕ μαζί του. Αλλά είναι μια καψούρα που δεν λεει να ξεχαστεί. Και προσπαθώ να φέρω σε ισορροπία αυτά τα δύο.
2
