ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεγάλωσα με τον φόβο οτι ο πατέρας μου θα με σκοτώσει επειδή είναι τρελός. Με την μητέρα μου χώρισαν μολις γεννήθηκα επειδή την χτυπούσε ακόμα κι όταν ήτα έγκυος σε εμένα και την κλείδωνε, αν είναι δυνατόν μέσα σε ντουλάπες‼ Ηταν παρα πολυ ωραία γυναίκα στα νιάτα της και ζήλευε τον οποιονδήποτε της απηύθυνε τον λόγο και δεν της επέτρεψε ποτε να βγει μονη της έξω, ούτε να δουλέψει. Εγώ όταν ήμουν νεογέννητο με άρπαξε απο την αγκαλιά της και προσπάθησε να με πετάξει απο τον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας και επειδή είδε την γειτόνισσα απέναντι άλλαξε γνώμη γιατί φοβήθηκε. Όποτε ομως έκλαιγα και τον ενοχλούσε το κλάμα μου ερχόταν επάνω απο την κούνια και με τσιμπούσε επειδή ήταν Μαθηματικός Ερευνητής και τον ενοχλούσε το κλάμα μου. Όταν ερχόταν στο σχολείο για να με δει έτρεμα κυριολεκτικά. Δεν ερχόταν επειδή με αγαπούσε, αλλά μόνο και μόνο για να μου πει κακίες και φαρμάκια. Ένιωθα τόσο απροστάτευτη και μόνη. Στο σπίτι υπήρχε πια ένας πατριός που με μισούσε κι εκείνος και περισσότερο επειδή είχε αποπειραθεί να με βιάσει οταν ημουν μόλις 9 χρονών ή 10. Η μάνα μου ξετρελαμενη μαζί του και εγώ μπήκα σε δεύτερη μοίρα ειδικά απο τότε που γεννήθηκε η ετεροθαλής αδελφή μου. Την αδελφή μου την λάτρευα και ποτέ δεν την ζήλεψα όπως συμβαίνει συνήθως. ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΝΗΚΩ ΚΑΠΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ. Έβλεπα άντρες και φοβόμουν και δικαιολογημένα‼ (Ευτυχώς το ξεπερνώ) Οι μπαρμπάδες μου απο την πλευρά του πατέρα μου, που θα ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να με σώσουν ή να με πάρουν υπό την προστασία τους μου γύρισαν την πλάτη. Με θεωρούν κι εμένα ξένη. Δεν είχα κανέναν δικό μου άνθρωπο ώστε να με στηρίξει και έπαθα κατάθλιψη. Δεν εμπιστευομουν κανέναν και φοβόμουν τους πάντες. Όμως ούτε με κακές παρέες έμπλεξα, ούτε ναρκωτικά πήρα, ούτε τον κακό δρόμο πήρα. Αυτο με την κατάθλιψη όμως και που δεν έχω κανέναν με κάνει να λυπάμαι τον εαυτο μου και να σκέπτομαι συνέχεια ολα τα σκληρά λόγια που έχω ακούσει απο θείους που θα μπορούσαν να με εχουν "Σώσει" και δεν το έκαναν και θυμώνω. Θυμώνω που δηλώνουν Χριστιανοί και μορφωμένοι Επιστήμονες και ΟΛΟΙ τους θεωρούν αξιοσέβαστους ενώ εμένα το ίδιο τους το αίμα με άφησαν ΑΒΟΗΘΗΤΗ. Πλέον έχω πέσει σε τέλμα... Δεν περιμένω τίποτα απο κανέναν. Πιστεύω όμως στον Χριστό και προσεύχομαι καθημερινά να μου στείλει έναν άνθρωπο να με αγαπήσει. Νοιώθω σαν αδέσποτο σκυλάκι που σε κοιτάζει με πελώρια δακρυσμένα μάτια και σου λέει "Αγαπά με" Πόσο ταυτίζομαι με αυτές τις ψυχούλες... Συγγνώμη που σας κούρασα με έπιασε το παράπονο. :-(