ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειρηνη,Έχουμε καιρο να τα πούμε ε; Κι όμως μολις χθες σε ειδα στον υπνο μου.Ξέρεις, σε έχω ξεχάσει. Μα, θα μου πεις, τρεις μήνες ήταν αυτοί. Κι όμως ξέρεις καλα πως ξεχνάω ότι με πληγώνει.Και ειναι σιχαμερο και απάνθρωπο, εχεις αφήσει σκιές και φαντάσματα στη θεση σου. Οι εικόνες δεν ειναι παρα πλάνες μιας αμφιβολίας. Γιατί σε έδιωξα. Δεν άντεχα το γλυκο σου δηλητήριο.Και να, έτοιμη να φύγω τώρα, πρέπει να τελειώνω με κάποια πράγματα.Θα στο έστελνα μα δεν θελω να με περάσεις για δειλή ή πως πέφτω στην ανάγκη σου. Για σένα, λοιπόν.Με αρρωσταινεις.Εχεις καταστρέψει ότι εχεις κτίσει μέσα μου.Και με αρρωσταινεις διπλα.Με κάνεις να σε απεχθάνομαι, να σε μισώ -μα πως μπορω;-, να αηδιαζω και να θυμώνω.Μα, με αρρωσταινεις και γιατί δεν ξέρω πως επιβιωνω χωρίς το βλέμμα σου, και πως ζω χωρίς το χαμόγελο σου. Με αρρωσταινεις γιατί δεν εισαι ο άνθρωπος που ηξερα. Δεν εισαι ο άνθρωπος που φανταζόμουν.Με αρρωσταινεις γιατί έχω μεινει με τα φαντάσματα σου και αυτά με βασανίζουν καθημερινά, από τότε που αποφάσισα το Τέλος.Με αρρωσταινεις γιατί κάθε μέρα βυθίζομαι πιο πολυ στη παλιά μου θλίψη, αυτή που εσύ νικησες.Με αρρωσταινεις, Ειρήνη.Κάθε ίχνος ύπαρξης και ανυπαρξίας σου με αρρωσταίνει διπλά.Και, ξέρεις, πραγματικα, δεν μπορώ άλλο αυτή τη κατάπτωση.Ανάθεμα, αν με λυπάσαι έστω και λίγο και αν με αγάπησες ποτε πραγματικα, όπως λες, φύγε.Βγες από μέσα μου γιατί, αλήθεια, αυτή η αρρώστεια με σκοτώνει.Και εγώ, μετά από τοσο καιρο, θέλω επιτέλους να ζήσω.Άσε με. Σε παρακαλώ.