ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ημασταν 2 αρρωστοι ψυχικα ανθρωποι αλλα το παλεψαμε. οι δαιμονες μας νικησαν στο τελος.το πρωτο μισο της σχεσης μας ηταν ονειρικο. στο δευτερο μισο σταματησες τις συνεδριες,με δικια σου πρωτοβουλια και οχι του γιατρου και απο εκει χαος. αρχισες να πεφτεις ψυχολογικα, αλλαξες,φαιροσουνα διαφορετικα και σκληρα.ελεγες περιεργα πραγματα που δεν βγαζαν λογικη καμια,αλλαζες συνεχεια την εμφανιση σου,δεν προσεχες τον εαυτο σου,ποναγε μηνες το στομαχι σου μεφριχτους πονους και δεν πηγαινες στο γιατρο. πηγες αφου σε επιασα μεδακρυα στα ματια να σε ικετεψω να προσεχεις τον εαυτο σου. εγω απο την αλλη φουλ αγχωμενος λογω των προβληματων υγειας σου εβγαλα ψυχοσωματικα συμπτωματα και ζαλιζομουνα. σε εκεινο το σημειο της σχεσηςενιωθα σαν να ειμαι ο πατερας που φροντιζει την κορη του. εχασα παρα πολλα κιλα.αφησα στη μεση τις υποχρεωσεις μου. σαν καλος ανασφαλης μαλακας αρχισα να ζηλευω και εκτος απο μια σκηνη το ελεγξα εγκαιρα(ποσο ντρεπομαι που σε υποψιαστηκα μικρη) . τωρα πλεον ξερω οτι ειχα και εχω καταθλιψη. το ιδιο μας το μυαλο παιζει πολυ ασχημα παιχνιδια. και στο τελευταιο μερος της ιστοριας μας αρχισες να λες οτι παιζει το ματι μου, οτι ποτε δεν σε βοηθησα. ηξερα οτι μιλα η αρρωστια σου και προσπαθησα ακομα περισσοτερο να σε στηριξω οσο μπορω . αλλα οποτε ημασταν καλα μετα ξαναγινοσουνα σκληρη. ηξερα οτι ειχε τελειωσει οταν τα προβληματα σου δεν θα μπορουσε να τα λυσει κανεις αλλος παρα γιατρος τοσο σοβαρα ηταν,δεν μπορουσε απλος ανθρωπος να δωσει ουτε καν συμβουλες . σου προτεινα να τον επισκευτεις ξανα και αρνηθηκες οτι δεν τον εχεις αναγκη. χωρισαμε ξαφνικα και γιναμε ξενοι. για σενα ειμαι εχθρος στο μυαλο σου. ο χειροτερος ανθρωπος στο συμπαν. ετσι πεταξες το μπαλακι των ευθυνων πανω μου για να μην νιωσεις τυψεις.πηγα ψυχολογο κατευθειαν γιατι τοτε εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου. μαθαινεις οτι παω εγω και ξεκινας θεραπεια ( με τον ιδιο! ) την ιδια βδομαδα. μετανιωνω το οτι δεν ζητησα τη βοηθεια του γιατρου νωριτερα. να μαθω τροπους αντιμετωπισης του αγχους, να δω γιατι με ετρωγε η ζηλια, να μαθω πως να αντιμετωπισω αυτη τη πρωτογνωρη για μενα κατασταση. μπορει αν ειχα παει νωριτερα να το ειχα σωσει.αυτο που ξερω ειναι οτι πλεον με μισει παιδια. η κοπελα που αγαπησα, αυτη η εκδοχη που ερωτευτηκα δεν υπαρχει πια. αγαπαω ενα φαντασμα. αγαπω μια κοπελα που μου ευχεται θανατο. που δεν θελει να υπαρχω. μακαρι καποτε να ειμαστε και οι 2 υγιεις και σαν ξενοι να γνωριστουμε ξανα. αλλα ξερω οτι δεν θα γινει ποτε.