ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεννιέσαι την έχεις μητέραπηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμαεκείνη σε βάζει στην κούνιαστα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμαΣου δείχνει πώς κάνει η πάπιακαι μοιάζει με κάποια που 'χες γκόμεναστο μέλλον με τ' άσπρα φωτάκιακαι με τ' αστεράκια τα φλεγόμεναΜετά που σε στέλνουν σχολείοστο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεταιμικρή με τα ροζ κοκαλάκιακαι τα ποιηματάκια που θα μάθετεΓια να σε προσέξει ρεψίματα κάνειςχτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαιτης σπας με νεράντζια τα τζάμιακι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαιΣηκώνεσαι κι είσαι δεκάξιβαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματατο στήθος της θέλει να σπάσεικυλιέται στα δάση και στα κύματαΠοιος στίχος σου θα τη χωρέσειπου θέλει να αρέσει στους ακέφαλουςπου δίνει φιλιά μες στα δόντιακι ανοίγει τα πόδια σ' άγνωστους φαλλούςΤην ψάχνεις το σκας απ' το σπίτισε σέρνει απ' τη μύτη αυτό το βάλσαμοαυτή η μυρωδιά από γαζίααυτή η τυραννία σε τραβά ενώΚανένας βοηθός δεν υπάρχεινα πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσεκι εκείνη δε λέει να κοιτάξειγκαζώνεις τ' αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαιΛοιπόν έχω βγάλει και δίσκοκαι πάλι δε βρίσκω εκείνο που 'θελαπριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλιααδειάζω μπουκάλια με θολά νεράΜα σαν το συγκρότημα βγαίνειμπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεταιχωρίς στα μαλλιά κοκαλάκιαχωρίς ποιηματάκια που θα μάθετεΠερνάω την κιθάρα στο βύσμαμε πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαιαρχίζω τον πρώτο μου στίχοτρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι