ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28. Από μικρή ήθελα κάπως να εκφραστώ καλλιτεχνικά, ζήλευα τα παιδάκια που κάνανε μπαλέτο, ζωγραφικές τραγούδια κλπ. Ποτέ δε με ώθησαν να εκφραστώ αντίθετα μεγάλωσα σε πολύ άσχημο περιβάλλον που με έκανε ένα άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση και φυσικά με κάποιο βαθμό κοινωνικής φοβίας. Είχα δοκιμάσει να συμμετάσχω σε 2 σχολικές παραστάσεις γράφοντας στίχους για τα τραγούδια και παίζοντας και από κει και πέρα σταμάτησε η οποιαδήποτε προσπάθεια έκφρασης. Αφού πέρασα και πάλεψα με τα αναμενόμενα στάδια κατάθλιψης, αρχίσω να νιώθω πάλι την ανάγκη να κάνω κάτι, δεν ξέρω αν έχω κανένα ταλέντο, δεν ξέρω καν από που να αρχίσω.Δεν έχω ιδέα αν όντως έχω τίποτα να δώσω ή απλά βλέπω την έκφραση αυτή σαν άλλο ένα ακόμα υποσυνείδητο παιχνίδι αποδοχής-απόρριψης.Κάτι πάντως με τρώει.Μου ασκούν μια γοητεία οι άνθρωποι που εκφράζονται με ένα πινέλο, ένα υλικό, ένα ρόλο.Ζηλεύω λίγο αυτούς που σχεδιάζουν κοσμήματα, μαγειρεύουν, ακόμα και το ωραίο στιλ. Θέλω κάπως να ξεκινήσω αλλά δεν ξέρω πώς. Να αρχίσω να τραγουδάω, να χορεύω? Να τραβάω γραμμές, να παίζω? Αν με ρωτήσεις θα ήθελα να τα κάνω όλα. Τραγούδι, μουσική σκηνοθεσία, θέατρο, ίσως χορό, να ζωγραφίσω ούφ!!Λένε πως τα ταλέντα είναι από την ψυχή και τα βγάζεις νωρίς. Εμένα η ψυχή μου τώρα ξυπνάει, μετά από πολύ βαθύ σκοτάδι. Δεν ξέρω.Σας κούρασα αλλά θα μου άρεσε να ακούσω απόψεις.