ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σημερα μου ειπε επιτελους το boss οτι αυριο αλλαζω ποστο εργασιας. Του το ειχα ζητησει εδω και 3 βδομαδες. Μερα παρα μερα του χτυπουσα την πορτα και με αυτη την ηλιθια σπαστικη ντροπαλοσυνη που με πιανει με συγκεκριμενα ατομα, τον ρωτουσα αν ασχοληθηκε με το θεμα μου. Βασικα δεν τον ρωτουσα. Ελεγα κατι τετοιο : "Ε μηπως τυχον...εεε", αυτος καταλαβαινε τι ηθελα και μου ελεγε οτι θα μου απαντησει στις επομενες μερες. Οι μερες περνουσαν και δεν ειχα απαντηση. Οι μερες αυτες ηταν πολυ πιεστικες και δυσκολες. Η δουλεια αυτη μου ηταν αφορητη. Τη μισουσα. Την εκανα καταναγκαστικα, με επιασαν ψυχαναγκασμοι. Δε μπορουσα να συγκεντρωθω. Το μονο που ηθελα ηταν να μου πει ο διευθυντης οτι απο αυριο αλλαζω ποστο. Τελικα η υπομονη μου ανταμειφθηκε. Δε θα αντεχα μερα παραπανω. Σημερα δε δουλεψα καθολου. Ζητησα να φυγω 2 ωρες νωριτερα (υποτιθεται) αλλα εφυγα πανω στην ωρα! Δεν κρατιομουν. Πηγα να αγορασω μερικα καλα ρουχα, μια και αυριο αλλαζω ποστο και μαλλον θα ειναι πιο κυριλε και sos, μετα συνειδητοποιησα οτι δεν εχω πολλα λεφτα, ειδικα για κυριλε ρουχα.Σκεφτομουν βλεποντας τις βιτρινες με τα κυριλε ρουχα (τα οποια ομολογω οτι μου αρεσουν και μαλιστα πολυ) αν θα εχω ποτε τοσα πολλα χρηματα, ωστε να πηγαινω να ψωνιζω τετοια ρουχα ανετα, χωρις να σκεφτομαι οτι μετα θα μου τελειωσουν τα λεφτα. Επισης σκεφτομουν αν αυτα τα ρουχα τελικα μου πηγαινουν ή αν τελικα μου αρεσει και μου ταιριαζει να ντυνομαι μονο με casual ρουχα.to be honest, προτιμω και νιωθω περισσοτερο ο εαυτος μου οταν φοραω casual ρουχα. Σακακι και γραβατα δεν εχω φορεσει ποτε. Και μαλλον δε θα φορεσω ποτε. Πολλες φορες οταν φοραω πουκαμισο δε νιωθω και πολυ ανετα με τον εαυτο μου. Σα να με πιεζει. Σα να με φοραει αυτο και οχι εγω. Με τα casual ρουχα νιωθω περισσοτερο ο εαυτος μου.Οταν ημουν μικρος θυμαμαι οτι μισουσα οταν επρεπε αναγκαστικα να παω σε καποιο γαμο, βαφτιση κτλ με τους γονεις μου και να φορεσω "τα καλα μου". Απο τοτε μου εχει μεινει αυτο. Καποιοι ανθρωποι μενουν για παντα παιδια. Κι εγω ειμαι ενας απο αυτους.Δε θελω να μεγαλωσω. Απο την αλλη ομως, καμια φορα βλεπω εναν μπιζνεσμαν με το κινητο του, το ακριβο του σακακι, το αμαξι και λεω "το θελω και εγω αυτο".Πισω απο την εικονα αυτη ομως κρυβονται υποχρεωσεις, αγχος, τρεξιμο, αγωνια, οικονομικη ανασφαλεια και οχι απαραιτητα αυτοπεποιθηση και ικανοποιηση.Κι ετσι γυρναω στο παιδικο-εφηβικο κομματι του εαυτου μου και τραγουδαω απο μεσα μου το here's to never growing up της avril.Μου θυμιζει τον εαυτο μου καμια φορα η αβριλ. Ενω μεγαλωνω θελω να συνεχισω να φοραω τα all-star μου και να κανω σκειτ, οπως στα 19. Βεβαια, all-star εχω να φορεσω κατι χρονια και σκειτ δεν εχω κανει ποτε στη ζωη μου, αλλα καταλαβαινετε τι εννοω...Διαβαζα σημερα μια συνεντευξη του Μαριου Αθανασιου σε ενα περιοδικο που μιλουσε για το ρολο του στους "Συμμαθητες" και αν εχει κοινα :"Υπαρχουν κοινα στοιχεια, οπως η διαθεση να κρατιεται με νυχια και με δοντια απο την παιδικη και εφηβικη ζωη του. Την εχω κι εγω. Μια διαθεση να ζουμε οσο μπορουμε ανεμελα, να κραταμε την ευτυχια μας σε παιδικες αποχρωσεις που ειναι παρα πολυ δυσκολο οσο περνανε τα χρονια και μεγαλωνουμε. Ειναι κοντρα στη ροη των πραγματων αλλα και των καιρων, ετσι οπως εχει εξελιχθει η κοινωνια μας".Εγω ειμαι ενας παραξενος συνδυασμος ατομου που θελει να παραμεινει παιδι και που ταυτοχρονα γουσταρει πολλα απο αυτα που εχουν οι μεγαλοι, ενω επισης θελει να αφησει για παντα πισω του και να μη θυμαται τα χρονια της εφηβειας. Σπυρακια (μεγαλωσα και ακομα εχω), βαρετο σχολειο, βαρεμαρα, νευρα, απομονωση, ηλιθιοι συμμαθητες, πληρης εξαρτηση απο γονεις κτλ. No thanx.Ειμαι λοιπον σε αυτο το παραξενο ενδιαμεσο και μαλλον θα συνεχισω να ειμαι.Ειμαι 27 χρονων και ακομα δεν ξερω τι ακριβως θελω απο τη ζωη μου. Ξερω μονο τι δε θελω.Stefanos Lymbertas