ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι απλα τραγικοι.Η ψυχιατρος μου ειπε οτι ισως να μην εχουμε να κανουμε απλα με καταθλιψη καθως φαινεται οτι εχω οριακη διαταραχη προσωπικοτητας. Γεγονος που απο οτι φαινεται οι δικοι μου βρηκαν αστειο. Πιο συγκεκριμενα ενω ημασταν ολοι μαζι ο αδερφος μου (που δεν ειναι κανα παιδακι ξερω γω) ξεκινησε να λεει τα "αστεια" του σχετικα με τις πολλες προσωπικοτητες μου ( που δεν προκειται σε καμια περιπτωση για κατι τετοιο αλλα ενταξει ας μην του το χαλασουμε). Και φυσικα ολοι ενθουσιαστηκαν με το χιουμορ του αδερφου μου και ξεκινησαν να γελανε σαν να μην ειμαι μπροστα, σαν να μην ειναι κατι σοβαρο για εμενα, σαν να μην τους νοιαζει πως θα νιωσω εγω εκεινη την στιγμη.Μου εχει μεινει η εικονα της μανας μου που εχει πεθανει στα γελια και ειναι σε φαση "Τι ωραια που τα λεει το παιδι μου". Για το αλλο παιδι της που ενω ειναι μονο στα 17 και αντι να κανει ονειρα τα εχει χαμενα δεν φαινεται να ειναι τοσο περηφανη. Ποσο ωραιο τα ατομα που περιμενεις να σε υποστηριξουν να γελανε με το προβλημα σου.Και ρωταω εγω τωρα γιατι την ψυχικη υγεια δεν την παιρνουμε τοσο στα σοβαρα;Αν τους ελεγα οτι ειχα καποιο αλλο προβλημα υγειας θα γελουσανε;Δεν τρολαρω.Αν και γω νομιζα οτι καποιος με τρολαρει εκεινη την στιγμη.(Παρακαλω να αναρτηθει καθως θελω γνωμες για το αν ειμαι η μονη ξενερωτη χωρις αισθηση του χιουμορ στην οικογενεια μου.)