ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα είδα σε μια καφετέρια μετά από 4 χρόνια τη μαμά ενός συμμαθητή μου από το Γυμνάσιο (να σημειώσω ότι με τον συγκεκριμένο συμμαθητή ούτε καναμε ποτε πολύ παρέα ουτε παιζει να χω δει τη μάνα του πανω απο 5 φορές στη ζωή μου). Ε λοιπόν με το που με βλέπει ή πρώτη αντίδραση της είναι να με ρωτήσει πού πέρασα και πόσα μαθήματα χρωστάω. Ούτε τί κάνω, ούτε πως περναω,ούτε τίποτα. Ρε παιδιά δεν λέω σημαντικές οι πανελλήνιες και οι σπουδες αλλά δεν είναι και το πιο σημαντικό πράγμα ώστε να σε πιασει η αλλη στην ανάκριση, ενω εχεις χρόνια να την δεις, χωρίς να σου πει έστω ενα γεια δηλαδή. Γι αυτό σκάνε κυριως απο αγχος τα παιδια και απογοητεύονται όταν δεν γράφουν καλά. Αμα τους πρήζει ο καθε άκυρος για το πώς έγραψαν (ακόμα κι αν ξέρει το ιδιο το παιδι οτί δεν έγινε και τίποτα αν δεν έγραψε καλά ) υποσυνείδητα τους περνάνε (άθελά τους βέβαια ) οτι οι εξετάσεις είναι το τέλος του κόσμου. Έλεος πια δηλαδή! ΥΓ Για να μην αρχίσουν να λένε διάφορα μερικοί για κομπλεξ πέρασα στην πρώτη μου επιλογή Γ 20