ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

(γιατι πώς αλλιώς θα τό λεγε ο φίλος μας ο ξένος αυτό που ένιωσε)Σαν το ζαφείρι ήταν της θάλασσας το χρώμα κι έμοιαζε οπάλιο πυρωμένο τ' ουρανού το δώμα Σηκώσαμε πανιά ... Και πρίμο φύσαγε τ' αγέρι, στις ανατολικές γαλάζιες χώρες να μας φέρειΑπ' την ολόρθη πλώρη, βιαστικό το βλέμμα τη Ζάκυνθο αγναντεύει, το κάθε της ρέμα και το κάθε λιοστάσι, της Ιθάκης τα κρεμνά, του Λύκαιου τα χιονισμένα βουνά, της Αρκαδίας τους ανθοστόλιστους λόφουςΚανείς άλλος ήχος τη σιωπή δεν ταράζει, παρά το πανί που στο κατάρτι παφλάζει, το νερό που στα πλάγια του πλοίου φλοισβίζει και γέλιο κοριτσιών που στην πρύμνη αναβρύζειΤην ώρα που άρχιζε να φλέγεται η Δύση κι ήλιος πορφυρός στα νερά είχε καθίσει, τη γη της Ελλάδας είχα τέλος πατήσεικαι πάρ το και στα αγγλικα γιατι δε μου πολυαρεσει αυτη η μεταφρασηThe sea was sapphire coloured, and the skyBurned like a heated opal through the air;We hoisted sail; the wind was blowing fairFor the blue lands that to the eastward lie.From the steep prow I marked with quickening eyeZakynthos, every olive grove and creek,Ithaca's cliff, Lycaon's snowy peak,And all the flower-strewn hills of Arcady.The flapping of the sail against the mast,The ripple of the water on the side,The ripple of girls' laughter at the stern,The only sounds: - when 'gan the West to burn,and a red sun upon the seas to ride,I stood upon the soil of Greece at last!Του Όσκαρ ΟυάιλντΑλλά δεν ακους μαναρι μου. ακους μονο τα δικα σουκαι προσπαθω κι εγω να φτασω τα δικα σου μηπως με ακουσειςΜα εσυ με αδικείςγια χαρη μιας δικιας σου φυλακης με αδικεις