ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανέκαθεν ένιωθα ασχημα με τον εαυτο μου.Δεν μου αρεσει η εμφάνιση μου,οι νοητικές μου ικανότητες,η φωνή μου, μεχρι και ο τρόπος που περπατάω.γενικα δε μου αρεσει τιποτα πανω μου.μεχρι τους τελευταίους δυο μηνες,το αντιμετώπιζα,προσπαθούσα να το αποδεκτώ για να μην με παρει απο κατω,όμως με πηρε.και αυτο ειναι που θελω να εξομολογηθώ.οι φιλοι μου,οι γνωστοί μου,γενικοτερα ο περίγυρος μου,στα ματια κου μοιάζει πανέμορφος.ειδικοτερα πανω στους κοντινούς μου φίλους που εχω σχεδόν πλήρη εικονα και άποψη γι αυτους,δεν μπορω να βρω κανενα ψεγάδι,ψυχικό η εμφανισιακό.οσο τους παρατηρώ,κολλάω στη τελειότητα τους και συγκρινομαι.και οταν συγκρίνομαι βρισκω την μεγαλη διαφορα μας και στεναχωριέμαι με τον εαυτο μου.και οταν στεναχωριέμαι τελικα δεν στεναχωριέμαι αλλα ζηλεύω.και τι χειρότερο απο τη ζήλια; Σπίτια εχει κλείσει,οικογένειες εχει καταστρέψει.στην περιπτωση μου ομως ειναι διαφορετικά τα πραγματα διότι οταν ζηλεύω απομακρύνω ολους τους ανθρώπους απο δίπλα μου,δεν επιδιώκω να τους μειώσω.ωστωσο αυτο ειναι εξίσου κακο διότι πρόσφατα διαπίστωσα οτι εχω απομονωθεί απο ολους και απο ολα και εχω χασει ολους μου τους φίλους και τν κοινωνικότητα μου.Ακομα ομως δεν ειμαι σε θεση να αλλάξω την δεδομένη κατασταση. Εξακολουθώ οταν βρίσκομαι δίπλα τους να νιωθω οτι περνάω απαρατήρητη ή ειμαι απλα αόρατη. Σκεφτομαι οτι που θα παε?με τον καιρο θα μου περάσει, αλλα ο καιρός περνάει και δεν βλεπω αποτέλεσμα... Ισως οταν φυγω απο το πατρικό μου,απο την επάρχια και παω σε καποια αλλη πόλη που δε θα με ξερει κανεις,να αλλάξω τροπο σκέψης και να αποκτήσω περισσότερη αυτοπεποίθηση. Μεχρι τοτε βέβαια θα ειμαι αναγκασμένη να ζω στο περιθώριο...αλλα εχει και αυτο τα καλα του.πολυς χρόνος για ενδοσκόπηση...Τελος παντων αυτο ειναι το προβλημα μου και μακάρι κάποιος να μπορουσε να μου το λύσει και να κε κανει να δω με αλο ματι τη ζωη μου διότι ειναι κριμα οπως ειπα προηγουμενως,έχοντας τόσο πεσμένη ψυχολογια να ειμαι κλειδωμένη στο σπιτι 2 μηνες.Να εχετε ενα καλο βραδυ