ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκίνησα πριν από 5 περίπου μήνες μια σχέση από απόσταση (μιάμισης ώρας). Τις 3 μέρες της εβδομάδας ήμαστε μαζί και όλα ήταν μια χαρά σε όλους τους τομείς. Τις υπόλοιπες 4 ο καθένας μας ακολουθούσε το πρόγραμμά του. Από το 2ο μήνα κι έπειτα έβλεπα πως η επικοινωνία παρέπεε ποικιλοτρόπως. Έδειξα απόλυτη κατανόηση στη σιωπή μιας και η κοινωνική μου ζωή/υποχρεώσεις/δουλειά και η δική του μαστούρα/wanna-be-situation-κατάθλιψης/εσωστρέφεια στο τετραήμερο έβρισκαν χρόνο να εκτονωθούν. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι από την online επικοινωνία μας απουσίαζαν οι κουβέντες. Οκ με τα της καθημερινότητας όμως όταν πας να δωθείς σε έναν άνθρωπο, υπάρχουν και καλύτερα θέματα από το τί μαγείρεψε ο καθένας και "αν είναι καλά"-(x10 κάθε μέρα).Βρισκόμουν στη φάση του για αρκετό καιρό με διαγνωσμένη κατάθλιψη, κάπνισμα χόρτου κτλ και πλέον τρέχω να καλύψω το χρόνο που άφησα να πάει χαμένος. Λέει ότι του δίνω χρώμα στη ζωή του. Λέω ότι είναι ακόρεστος στη συναισθηματική κάλυψη.Τον τελευταίο μήνα απουσιάζω για να τελειώνω με τη σχολή μου και αυτό που εισπράττω από τη σχέση μου είναι η άρνηση να συζητήσουμε είτε επειδή "δεν το 'χει" είτε επειδή είναι ακουσμένος. Θέλω να χωρίσω αλλά έχω πολλά συναισθήματα μετά από πολύ καιρό και έχοντας κοινή παρέα με το σύντροφό μου νιώθω να βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Αξίζουν οι άνθρωποι 3η ευκαιρία; Please κάποιος...