ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, τι να πω. Η μαμά είναι δυστυχισμένη εδώ και 4 χρόνια (παρά 2 μήνες). Ίσως να ήταν και παλιότερα ανά περιόδους, όμως πάντα κάπως έτσι ήταν η μαμά. Δεν γέλαγε πολύ, περισσότερο χαμογελούσε, αλλά μέσα από την καρδιά της σπάνια. Πάντα μου έλεγαν ότι της μοιάζω. Ο αδερφός μου πάντα το ήρεμο παιδί, το ‘πρότυπο’. Άριστος μαθητής, καλό παιδί, τον θαύμαζα, και φυσικά τον ζήλευα κιόλας, καθώς εγώ ήμουν το ‘μαύρο πρόβατο’, όχι ότι δεν με αγαπούσαν ή μου φέρονταν άσχημα φυσικά. Απλά πάντα στο κυνήγι, ‘διάβασε’, ‘μην κάνεις αυτό, εκείνο’. Τα τελευταία 4 χρόνια (παρά 2 μήνες) έγινε κάτι άλλο, σκληρός και απόλυτος. Πολύ σκληρός, με όλους και με τον εαυτό του. Έγινε ένας μίζερος και μισάθρωπος γεράκος 20 χρονών , δυστυχής και καταπιεσμένος από την ίδια του τη σκληρότητα. Κατά τ’άλλα πάντα επιτυχημένος, στο Πολυτεχνείο, με μια σωστή κοπέλα, καλούς φίλους (έχω τις ενστάσεις μου για το τελευταίο).Ο άλλος μου αδερφός, ο ‘μικρός’ μου (και οι δύο μικροί μου είναι δηλαδή), από πάντα η αδυναμία μου, να τον προστατέψω από την σκληρότητα του άλλου. Ήταν από πάντα σκληρός με τον ‘μικρό’, γιατί εκείνος τον έβλεπε σαν πρότυπο και αποζητούσε πάντα την προσοχή του, τον κυνήγαγε, και ο ‘μεγάλος’ δεν τον ήθελε, τον προσέβαλε, τον πλήγωνε. Και πληγωνόμουν και γω με κάθε κακία, κάθε ειρωνία ή χτύπημα. Και τον μισούσα, με όλο μου το είναι εκείνη τη στιγμή, και δεν ήθελα να τον ξαναδώ ποτέ μπροστά μου. Πάντα είχα θέμα με την αδικία, και ξεχύλιζε μέσα μου το άδικο για αυτή την συμπεριφορά σε ένα μικρό παιδί που σε αγαπάει ότι και να του κάνεις, που σε καλύπτει και σε δικαιολογεί.Ίσως να τον κακόμαθαν οι δικοί μου, καλό παιδί βλέπεις, πρώτο σε όλα, λογικό. Δεν τον κατηγορώ, όλοι είμαστε αποτελέσματα της παιδικής μας ηλικίας, όχι ότι κατηγορώ και τους γονείς μου, δίκαιοι ήταν πάντα, μας αγαπούσαν απεριόριστα, αυτό δεν το αμφισβήτησα ποτέ. Παρόλα αυτά κάπως πέρασαν τα χρόνια, και η ζημιά έγινε. 17 παρά ο ένας, 21 παρά ο άλλος, στο ίδιο σπίτι ξένοι, ο ‘μικρός’ έχει μαζέψει πίκρα και πόνο, και απόρριψη από το ‘πρότυπο’ του χρόνια τώρα, και τον σιχάθηκε, και δεν σηκώνει κουβέντα πια από εκείνον. Ο ‘μεγάλος’ πιο σκληρός από ποτέ, δυστυχισμένος με άλλη τόση πίκρα για τις αδικίες που του έσκασαν τα τελευταία 4 χρόνια (παρά 2 μήνες) παλεύει με κάποιου είδους κατάθλιψη, είναι προφανές, πήγε σε ψυχολόγο αλλά δεν κράτησε, αν δεν πιστεύεις και λίγο σ’ αυτό εξάλλου δεν θα βρεις το νόημα ποτέ. Η μαμά στη μέση, μόνη ξαφνικά απέναντι σε όλα. Μόνη στο σπίτι, χωρίς τον άνθρωπό της, τον μεγάλο της έρωτα, την παρέα της, τον καλύτερό της φίλο. Παλεύει και αυτή με την κατάθλιψη, αφού 2 χρόνια πάλεψε με όλα τα κάθε είδους πρακτικά θέματα και τώρα στέρεψε, σβήνει. Την τρώει και η κατάσταση στο σπίτι, τα ‘μανάρια’ της να αδιαφορούν στην καλύτερη, να σιχαίνονται στην χειρότερη ο ένας τον άλλο. Και να ‘ταν μόνο αυτό. Την βλέπω να θυμώνει, να φωνάζει για ανούσια πράγματα και πονάω, γιατί ξέρω ότι είναι η απελπισία της και δεν ξέρω πως να την βοηθήσω. Ξέρει ότι είμαι εκεί, το χω πει και το χω δείξει, αλλά πάντα θα νιώθει μόνη. Γιατί εγώ δεν είμαι ΑΥΤΟΣ. Είμαι το παιδί της, όχι ο άντρας της. Και εγώ? Εγώ μένω με τον φίλο μου εδώ και 2 χρόνια, κοντά στο ‘πατρικό’ μου, περνάω και τους βλέπω αρκετές φορές τη βδομάδα, αλλά δεν κάθομαι πολύ. Μπαίνω με φόρα, με χαμόγελο, και προσπαθώ να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα (εντάξει, δεν είναι τόσο τραγική, είμαι και γω λίγο υπερβολική λόγω υποκειμενικότητας). Τους βλέπω και μου ερχεται να βάλω τα κλάματα. Τους αγαπώ τόσο πολύ και δεν αντέχεται να βλέπεις τους ανθρώπους σου να σβήνουν αργά και βασανιστικά χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα. Είμαστε και κλειστοί χαρακτήρες που να πάρει και κανείς δεν μιλάει εύκολα. Πάλι σε εκείνους το γύρισα. Εγώ τίποτα. Τι έχω να πω για μένα? Είμαι φαινομενικά ευτυχισμένη, σε μια πολύ όμορφη σχέση, με καλούς φίλους, μόλις τελείωσα και την σχολή μου. Κλαίω μόνη μου το βράδυ, παλεύω με τους δαίμονές μου μόνη, γιατί δεν μπορώ να μιλήσω. Παλεύω με την απώλεια 4 χρόνια (παρά 2 μήνες). Δεν θέλω να ξεχάσω. Για την ακρίβεια, προσπαθώ απεγνωσμένα ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ. Ξεχνάω, τη φωνή του, την εμφάνισή του, την συμπεριφορά του. Μου έχουν μείνει μόνο σκηνές, στιγμιότυπα. Σαν gif. Μικρά, πολύ μικρά βιντεάκια στην επανάληψη. Τις μέρες στο νοσοκομείο θυμάμαι πιο έντονα μόνο. Τα δάκρυά του απ’ τη ντροπή εκείνη την τελευταία φορά που τον είδα και έπρεπε να τον πλύνω με ένα βρεμένο πανί. Τα δάκρυά του από τον πόνο, το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα δίπλα του. Και το όνειρο που είδα το επόμενο βράδυ, λίγο πριν με πάρει η μητέρα μου παγωμένη, και μου πει για την εμβολή. Το ματωμένο κρεβάτι όταν μπήκα στο δωμάτιο και είχαν πάρει το σώμα του. Που έκατσα δίπλα στην τεράστια κηλίδα αίματος και του μίλαγα. Το φόρεμα που φορούσα εκείνη τη μέρα. Τη μαμά μου που φαινόταν σαν να τη μαχαίρωσε κάποιος πισώπλατα, τόσο σοκαρισμένη και ξαφνιασμένη ήταν. Τον ‘μικρό’ μου, που όταν τον πήρα για να του το πω, το μόνο που απάντησε ήταν ‘Σίγουρα?’, –‘Ναι’, -‘Η μαμά πότε θα έρθει σπίτι?’.Ν