ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 38 μου πλέον, τελικά ''κατάφερα'', διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να μείνω τελείως μόνος μου σε επίπεδο φίλων και παρέας γενικότερα...Και τελικά διαμορφώθηκε έτσι ο χαρακτήρας μου μέσα από τα χρόνια και δεν μπορώ να αποκτήσω πλέον καινούριες φιλίες, διότι, δεν έχω πλέον κοινωνικές συναναστροφές...Άσε που πιστεύω ότι, τους πραγματικούς φίλους τους κάνεις όταν είσαι πιο μικρός, το πολύ μέχρι τα φοιτητικά χρόνια, διότι, για να υπάρξει φιλία πρέπει να υπάρξουν πολλές κοινές στιγμές και πράγματα που τα κάνεις το πολύ μέχρι την ηλικία που είσαι φοιτητής. Σε εκείνα τα χρόνια ''ζυμώνεσαι'' μέσα από τις πλάκες, τις εξόδους, τις τρέλες, τις υπερβολές...Μετά μεγαλώνεις και ωριμάζεις... Και κάθε πράγμα στον καιρό του, εδώ που τα λέμε...Έτσι λοιπόν και εγώ έμεινα μόνος μου...Και είχα φίλους...Και πολύ καλούς φίλους...Άλλα μετά χαθήκαμε...Φταίω και εγώ...Διότι, στην ηλικία μέχρι και λίγο πριν τα 30 γνώριζα συνεχώς νέα πρόσωπα (όχι όμως φίλους...). Και εκεί την πάτησα...Όλοι αυτοί (και αυτές) που γνώριζα δεν ήταν φίλοι...Εντάξει, πέρναγα καλά...Αλλά δεν είχαμε και τίποτα πιο βαθύ, γι' αυτό και χάθηκαν...Και ότι είχε απομείνει από φίλους παντρεύτηκαν και τέλος... Μετά τα 30 και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έμεινα μόνος μου... Και λόγω της δουλειάς μου συνέβη αυτό... Ήταν η αρχή του τέλους, διότι, πλέον δεν εργαζόμουν μαζί με άλλους ανθρώπους, αλλά μόνος μου...Και έπαυσα να έχω συναναστροφές με άλλα άτομα...Από την άλλη, δεν έτυχε να παντρευτώ (παρόλο που υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις που αν είχα καλλιεργήσει την γνωριμία θα είχε καταλήξει σε γάμο και μιλάμε για περιπτώσεις χειροπιαστές, όχι θεωρητικά μιλώντας...). Αυτό συνέβη γύρω στα 30 … Δεν το ήθελα όμως -πίστευα ότι ήμουν μικρός-, μετά τα 30, λόγω της εργασίας μου, έπαυσα να έχω την δυνατότητα συναναστροφής και να γνωρίζω καινούρια άτομα...Και τελικά ξέμεινα...Και τώρα είμαι μόνος μου...Και αυτό τα τελευταία 8-9 χρόνια...Η δουλειά μου πάει από το κακό στο χειρότερο, έσοδα μηδαμινά, χωρίς προοπτική βελτίωσης...Συν το ότι, είχα την φοβερή ατυχία να δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά στην απαρχή της οικονομικής κρίσης (2010) και προκοπή δεν είδα ποτέ...Ζω ακόμα με τους γονείς μου και κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη...Δεν αλλάζει τίποτα...Εγκλωβίστηκα μέσα στην μοναξιά μου για την οποία εγώ ευθύνομαι, λόγω των τραγικών λαθών που έκανα στο παρελθόν...Και πλέον δεν βλέπω προοπτική πουθενά...Και αυτό είναι και το χειρότερο απ' όλα...Στο χέρι μου ήταν κάποτε να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις και παντρεμένος να είμαι σήμερα και φίλους να έχω (φταίω διότι δεν τους κράτησα...) και τέλος πάντων, να έχω πάει την ζωή μου ένα βήμα παρακάτω, όπως σε τόσους και τόσους άλλους ανθρώπους της ηλικίας μου...Και γι' αυτό στενοχωριέμαι πιο πολύ...Μπορούσα...Είχα κάποτε όλες τις προϋποθέσεις...Αλλά πέταγα τις ευκαιρίες στα σκουπίδια ή απλά αδιαφορούσα...Και τώρα το μετανιώνω κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή...Αλλά πλέον είναι πολύ αργά...