ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον γνώρισα πριν κάποια χρόνια, εγώ 18 και αυτός 28. Ήταν οι πρώτες μου μέρες στο εξωτερικό και εκείνος είχε έρθει στην πόλη για δουλειά. Γνωριστήκαμε στον δρόμο, εγώ περπατούσα και ήμουν στον κόσμο μου όπως πάντα και εκείνος σταμάτησε ξαφνικά (ήταν μπροστά μου) για να βγάλει μια φωτογραφία. Του ζήτησα συγνώμη και έτσι απλά μου χαμογέλασε και ρώτησε το όνομα μου. Εκείνον τον έλεγαν Pedro και ήταν από το Μεξικό. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες ακόμα και έφυγα γιατί θα αργούσα στο μάθημα. 2-3 μέρες μετά τον πέτυχα σε ένα βιβλιοπωλείο. Καθίσαμε για καφέ στην καφετέρια του βιβλιοπωλείου και μιλούσαμε με τις ώρες. Βλέπετε είχα (και έχω) κόλλημα με την Λατινική Αμερική, με την κουλτούρα και γενικά με τα πάντα. Εκείνος μου μιλούσε με πάθος για την χώρα του και σε κάποια φάση η συζήτηση γύρισε στη λογοτεχνία. Ήταν υπέροχα! Ανταλλάξαμε αριθμούς, ξαναπήγαμε για καφέ, για ποτό, για βόλτα. Μέχρι που, σε μια από τις βόλτες μας έσκυψε και με φίλησε! Τόσο αυθόρμητα και τόσο όμορφα! Εγώ φυσικά που δεν είχα ιδέα από αυτά δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, εκείνος το κατάλαβε και μου χαμογέλασε. Ήταν πολύ υπομονετικός σε όλα μαζί μου και πολύ καλός. Κάθε φορά μαζί του ήταν σαν μια εξερεύνηση σε άγνωστη χώρα! Σε όλους τους τομείς.Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο να μου πει να πάρω σε ένα σακίδιο μερικά ρούχα και σε 30 λεπτά να είμαι στην είσοδο της πολυκατοικίας. Δεν πρόλαβα να ρωτήσω "γιατί" αλλά έκανα αυτό που μου ζήτησε. Είχε νοικιάσει μια μηχανή και θα πηγαίναμε όπου έπεφτε το δάχτυλο μου στον χάρτη (σε λογικά πλαίσια πάντα!). Έτσι έγινε λοιπόν, μετά από 3 ώρες στον δρόμο ήμασταν σε άλλη χώρα, έτσι απλά, για δύο μέρες. Βρήκαμε ένα φτηνό μέρος να μείνουμε και βγήκαμε στους δρόμους. Όλα ήταν μαγικά! Ο καιρός πέρασε γρήγορα, το ήξερα έτσι και αλλιώς ότι ήταν εκεί για λίγους μήνες. Την νύχτα πριν φύγει την περάσαμε μαζί, μιλούσαμε, γελούσαμε, κάναμε έρωτα και πάλι απ την αρχή. Τον αποχαιρέτησα το πρωί, του ευχήθηκα να έχει καλό ταξίδι και να πάνε όλα καλά στη ζωή του. Ήμουν έτοιμη να κλάψω και μου είπε ότι πρέπει πάντα να γελάω όταν θυμάμαι ωραία πράγματα και όχι να κλαίω! Τον αγκάλιασα και αυτό ήταν, η ώρα είχε περάσει, έπρεπε να φύγω. Κρατήσαμε επαφή για λίγους μήνες αφότου πήγε πίσω στο Μεξικό αλλά αποφασίσαμε απλά να διακόψουμε γιατί ήταν ψυχοφθόρο και για τους δύο. Και σήμερα τον θυμήθηκα πάλι, και αυτό με έκανε να χαμογελάσω. Και τώρα που το γράφω χαμογελάω γιατί αυτοί οι λίγοι μήνες μαζί του ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες στη ζωή μου μέχρι τώρα!