ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και εξηγούμαι: Τον Αύγουστο τον πέρασα στο εξοχικό, λίγο έξω από την Αθήνα. Και εντάξει, καλά πέρασα. Έχω κάνει πολλές και καλές φιλίες εκεί. Ξεκουράστηκα αρκετά, ξέφυγα από την καθημερινότητα, έκανα πράγματα που λόγω τρόπου ζωής στην Αθήνα δεν μπορώ να τα κάνω, π.χ. διάβαζα εφημερίδα κάθε μέρα, πήγαινα για καφέ, πήγαινα στην θάλασσα, έπαιζα ''Πάμε Στοίχημα'', ''μελετώντας'' το Κουπόνι και τους Αγώνες με την άνεσή μου, έπαιξα πολύ τάβλι που το λατρεύω, βγήκα, έκανα τις βόλτες μου, κλπ. Όλα μια χαρά. Με μια μικρή όμως ''λεπτομέρεια'', που αλλάξει και κάπως ''θολώνει'' όλη αυτήν την καλή εικόνα: Όλα αυτά που έκανα στις διακοπές και το πώς θα περάσω, το ήξερα πριν καν ξεκινήσω να πάω. Με άλλα λόγια, ναι, ήταν πολύ ωραία, αλλά από την άλλη, τίποτα το καινούριο ή το διαφορετικό. Ένα καλοκαίρι ίδιο με το περσινό. Με αποτέλεσμα, όταν γύρισα πίσω στην Αθήνα, να νιώθω ένα τεράστιο κενό, λες και δεν πήγα καθόλου διακοπές. Τώρα θα πει κάποιος, και τί θα ήθελες να γίνει στο κάτω κάτω; Θα ήθελα να συμβεί κάτι το διαφορετικό, το απρόσμενο. Κάτι το οποίο θα έκανε το φετινό Καλοκαίρι να μου μείνει χαραγμένο στην μνήμη ως κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό και όχι να είναι και το φετινό Καλοκαίρι μια ''φωτοτυπία'' του περσινού, του προπέρσινου και πάει λέγοντας. Δεν θέλω να φανώ γκρινιάρης ή αχάριστος. Γνωρίζω πολύ καλά ότι για ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων και ειδικά νέων ανθρώπων, οι διακοπές έχουν γίνει πλέον πολυτέλεια. Και επίσης γνωρίζω πολύ καλά ότι ανήκω στους τυχερούς που έχουν έστω ένα μικρό εξοχικό σπιτάκι και μπορούν να πάνε κάπου έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Με αυτό πάντα υπόψη, νομίζω ότι καταλαβαίνετε τί προσπαθώ να πω...