ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
12.8.2013 | 01:29

ένα βήμα μπροστά, τρία βήματα πίσω... :/

Καλησπέρα καλησπέρα!!!Το παιδί αυτό ήταν πολύ καλός μου φίλος στο σχολείο... Ιδιαίτερος χαρακτήρας, κλειστός πολύ αλλά πάρα πολύ καλό παιδί. Δεν ήμασταν και κολλητάρια, απλά καλοί φίλοι.Πήγαμε φοιτητές, περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις. Λίγο καιρό μετά πέρασα μία πολύ δύσκολη φάση. Παρά την απόσταση, ήταν ένα από τα πολύ λίγα άτομα που με στήριξαν πολύ. Μετά από λίγο καιρό η οικογένεια του μετακόμισε Αθήνα (μεγαώσαμε επαρχία), χαθήκαμε. Μιλούσαμε σε γιορτές, γενέθλια κλπ. Πριν δύο χρόνια παίρνει μετεγγραφή για Αθήνα. Εγώ εξακολουθώ να είμαι επαρχία. Πριν ένα χρόνο έρχομαι και εγώ Αθήνα για δουλειά.Τότε τον είδα,πρώτη φορά μετά από τρία περίπου χρόνια...Και είδα έναν άλλο άνθρωπο πραγματικά! Και έπαθα σοκ... Είχα μπροστά μου ένα παιδί γυμνασίου. Εντελώς απεριποίητος εκ πρώτης όψεως. Δεν ξέρω, η αλλαγή πόλης, ο χαρακτήρας του, το ότι γύρισε και έμενε με τους γονείς του (που δεν τους λες και τους πιο δημοκρατικούς ανθρώπους), είχε μεταλλαχτεί σε ένα άβουλο, άχρωμο, άωσμο πλάσμα, που δεν μπορούσε-δεν ήθελε να πάρει τη ζωή στα χέρια του και με το οποίο δεν είχαμε κανένα κοινό πλέον. Αντί να προχωρήσει, έχει γυρίσει δέκα χρόνια πίσω.Πραγματικά, ενώ παλιότεραα βρισκόμασταν και περνούσαμε καλά, εκείνη τη φορά δεν τον άντεχα, δεν έβλεπα την ώρα να φύγω!Κατάλαβα ότι γενικά είναι μόνος (ούτε γκομενα-αμφιβάλλω αν είχε και ποτέ, ούτε φίλοι) και ψαχνόταν για παρέα. Έκτοτε κάποιες φορές που έτυχε να βγουμε και μόνοι και με παρέα (του έχω γνωρίσει κάποια άτομα από τον κύκλο μου) γενικά καλά ήταν αλλά...δεν τον άντεχα αλήθεια! (H τελευταία φορά ήταν σήμερα-εξ ου και η απελπισία :P) Ήταν σαν να είχα ένα βάρος πάνω μου... Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό! Το χω σκεφτεί, το χω ξανασκεφτεί και δεν ξέρω τι να κάνω...Από τη μία είναι ένα από τα λίγα άτομα που με στήριξαν τόσο πολύ-δεν είναι ένας απλός γνωστός, και τον εκτιμώ (εκτιμούσα??) πολύ, από την άλλη δεν αντέχω, πιέζομαι και κάθε φορά που συναναστρέφομαι αισθάνομαι ότι μιλάω με παιδί γυμνασίου. Δεν είναι σωστό να τον παρατήσω σε τέτοια περίεργη φάση-όπως και εκείνος δεν το έκανε, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πως να το χειριστώ! Σόρι για το κατεβατό, τουλάχιστον τα είπα και ηρέμησα!
 
 
 
 
Scroll to top icon