ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρυσι τέτοια μέρα, δεν ήθελα να γιορτάσω. Ήθελα να κλειστώ σπίτι και να μη δω άνθρωπο για κανένα μήνα. Μέρες πριν έκλαιγα, μιζέριαζα. "Δε με αγαπάει κανείς", "Κανένας δε με σκέφτεται", "Κανείς δε με θυμάται". Ένιωθα μόνη. Συνέκρινα τον εαυτό μου με άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Οι άλλοι προχωρούσαν, εγώ στάσιμη. Βυθισμένη στη μιζέρια. Κλαψούριζα. Η μαμά μου να στενοχωριέται, τι έχει το παιδί της (η καημένη τι τραβάει από εμένα).Ένα χρόνος μετά, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Γεγονότα και συμπεριφορές που με πλήγωσαν, στιγμές που με γέμισαν, σκέψεις που μου κατέκλυσαν το μυαλό. Και κλάμα, κορόμηλο. Ναι, πάλι από τη μοναξιά. Αλλά σήμερα, όχι, όλα είναι διαφορετικά. Σήμερα θα πω ένα ΜΕΓΑΛΟ, ΤΕΡΑΣΤΙΟ Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω σε όποιον μου έστειλε αυτήν την υπέροχη οικογένεια, που με εκνευρίζει καμιά φορά, αλλά τόσο γλυκά. Που την ταλαιπωρώ σε σημείο αηδίας και δε με διώχνει από μέσα της. Σε όποιον μου έστειλε λίγους, αλλά καλούς φίλους, που μπορεί να μη μιλήσουμε για καιρό, να είμαστε μίλια μακριά, αλλά δεν απομακρυνόμαστε. Σε όποιον μου έστειλε την υγεία σε μένα και στην οικογένειά μου, τη δυνατότητα να σπουδάσω και να περνάω μια σχετικά άνετη ζωή και αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερό μου πρόβλημα να είναι η μοναξιά, που ουσιαστικά δεν έχω.Κάποια πράγματα δεν τα έχω. Κάποτε κοιτούσα μόνο αυτό. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, έκανα στροφή 180 μοιρών και είδα ότι δε χρειάζομαι κάτι άλλο για να είμαι ευτυχισμένη.Ευχαριστώ για όλα, όποιος κι αν ευθύνεται γι' αυτά που έχω. Με μια γουλιά γλυκό κρασί, θα πω εις υγείαν και θα γιορτάσω έναν ακόμη χρόνο πάνω στη Γη. Και ποτέ ξανά μιζέρια. Ίσως λίγο για να σπάει η μονοτονία. Καλό μας ξημέρωμα. :)