ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φθινόπωρο, σαν να κλείνει ένας κύκλος. Κάθομαι μες την νύχτα, στο μυαλό μου ηχεί ο Τζόνυ Κας, το hurt και μου έρχονται οι εικόνες της σήψης και της παρακμής από το το κλιπ του τραγουδιού. Και νά 'μαι στη σήψη και την παρακμή μου. Άρρωστος, μόνος, εν πολλοίς ευθύνομαι για τη μοναξιά μου, και με το ρολόι μου να μετράει πια αντίστροφα· στα 40 ανέβηκες το βουνό, βλέπεις την αναπόφευκτη κατηφόρα και την άβυσσο στο τέρμα της.Μου περνάει απ' το μυαλό πόσο βρώμικο είναι το πάτωμα (και το κεφάλι μου) αλλά που κουράγιο να κάνω καμμιά δουλειά (κι ένα μπάνιο). Γιατί άλλωστε, ποιος θα έρθει, ποιον θα δω;Νοσταλγώ τα παλιά. Πονάω πιο πολύ. Όχι, δεν ήταν καλύτερα τότε, απλώς ήμουν νέος. Πιο δυνατός; Όχι, κάθε άλλο. Αλλά μες την υπέροχη άγνοια, μες την υπέροχη προσδοκία. Όλα θεωρούσα ότι μπορούσαν να συμβούν. Τίποτα τελικά δεν συνέβη. Συνέβησαν άλλα, διαφορετικά.Σκέφτομαι την Α, την Ε, την Σ, την Μ. Ακόμα κι αυτές μεταξύ άλλων. Τις καταδίκασα και με καταδίκασαν. Είσαι νέος, προλαβαίνεις ακόμα λένε οι απομακρυνθέντες απ' το καιρό, τα βιώματα και τις καταστάσεις φίλοι. Δεν ξέρουν την αρρώστια μου, τι να τους πω, άλλωστε δεν είμαστε τόσο κοντινοί πια. Δεν μπορώ να μπλέξω πια ερωτικά, αν έχω την παραμικρή τσίπα και δεν θέλω να καταδικάσω καμιά αθώα. Αλλά ούτε η αρρώστια έχει σημασία. Φθαρτός δεν είμαι έτσι κι αλλιώς, το ήξερα εκ των προτέρων. Όλοι μας το ξέρουμε, αλλά κάνουμε την πάπια.Πηγαίνω στη δουλειά, βγαίνω έξω, συναντώ ανθρώπους. Συμπεριφορές άθλιες πολλές φορές. Λόγω της ψυχολογίας μου βλέπω μόνο την μαύρη τους πλευρά. Τι ωραία όταν είσαι ερωτευμένος, είναι όλα όμορφα στη ζωή κι όλοι αυτοί που πάνε να σε μαυρίσουν δεν μπορούν ούτε κόκκο να ρίξουν πάνω σου... Τώρα κουβαλάω μαζί μου τη μισή αρνητική κουβέντα που θα μου πει ο άλλος. θυμάμαι κάποιον που με πείραξε στο σχολείο πριν, ούτε που μπορώ να υπολογίσω πόσα χρόνια. Τι ωραία, ξαναγίνομαι καταθλιπτικός έφηβος.Λέω να καθήσω να γράψω, αλλά δεν έχω να πω κάτι που δεν έχει ήδη πει κάποιος άλλος. Θα ήθελα να ερωτευτώ αλλά δεν μπορώ και δεν πρέπει. Δεν ξέρω να δημιουργώ, ούτε έχω και διάθεση. Θέλω να πιστέψω σε κάτι, σε θεό, σε άνθρωπο, αλλά αμφισβητώ τα πάντα. Γραπώνομαι απ' τη ζωή όμως, αρνούμαι να την εγκαταλείψω αν και δεν περιμένω σχεδόν τίποτα. Μάλλον είμαι έτσι προγραμματισμένος, γονιδιακά. Αυτή η δαρβίνια διαμάχη άφησε μόνο πεισματάρικα επιζώντες πίσω και κουβαλάω άθελά μου κάποια γονίδιά τους.Ποιος είμαι, που πάω, γιατί υπάρχω;I'm just a shadow of the man I used to be, ένα άλλο κομμάτι στο μυαλό μου απαντάει. Και δυστυχώς σ' αυτήν την σκιά, έστω να ήταν το καλό προφίλ μου!Πουθενά δεν πάω, δεν έχω διάθεση.Καμμιά πειστική απάντηση. Μένει μόνο, γιατί όχι;Καλό ξημέρωμα που έλεγε κι η γιαγιά μου και μου φαινόταν τόσο αστείο (γιατί καλέ, τι θα γίνει μέχρι να ξημερώσει, σκεφτόμουν)