ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχει περάσει ενας χρόνος απ τον χωρισμό κ δεν υπήρχε μια μερα που δεν τον σκεφτόμουν. Ήταν πολυ ασχημος χωρισμός (αυτος μου φέρθηκε πολυ σκληρα ενω ήδη είχε αναγκαστει να φυγει σε αλλη ήπειρο για δουλειά ) κ γενικοτερα ολοι απορούν πως η σχέση αυτη κρατησε 2 χρονια με τόσα πολλα κ μεγαλα προβλήματα. Εγώ νιώθω πως τον αγαπάω κ καποιες φορες αναρωτιεμαι αν ειναι ερωτας αυτο που νιώθω ακόμα. Πάντως ακομα δεν εχω συμφιλιωθεί με τη σκεψη οτι δε θα ξανα μιλησουμε/ειδωθουμε ποτέ. Σε λίγες μερες φευγω για σπουδες εξωτερικό αυτος πρέπει να ειναι στην Ελλάδα (για διακοπες ή μονιμα) κ ηθελα να τον χαιρετησω. Φοβάμαι ότι ισως να ναι τελευταία ευκαιρία να χαιρετίθουμε,να χουμε μια ανθρώπινη έστω "σχεση", που το χω τοσο πολύ αναγκη, κ το μετανιώσω αν δεν το κανω τωρα. (μ εχει μπλοκάρει σ ολα τα σοσιαλ)Κάποιοι λενε οτι δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές κ επισης καποιοι μιλουν για αξιοπρέπεια. Τ' οτι ειναι μετρια (στην καλυτερη) η καθε μερα που εζησα μετα τον χωρισμό με δικαιολογεί να του στειλω μια ακομα φορα; η σκεψη του "μια ζωη την έχουμε κ δε θα την παρουμε μαζι μας την αξιοπρέπεια" θα σας ελυνε τα χέρια; η ειμαι εκτός χρονου κ τοπου;