20.2.2016 | 01:57
Ένα μεγάλο τρένο
από τα παλιά που κάνουν ΤΣΚ τσκ ΤΣΚ τσκ. Μέσα, όλοι οι άνθρωποι που αγάπησα ποτέ, να γελάνε χαρούμενοι και να συζητάνε μεταξύ τους παρόλο που δεν γνωρίστηκαν ποτέ και να μου φωνάζουν από τα παράθυρα να ανέβω για να ξεκινήσουμε. Και να ανεβαίνω και να ξεκινάμε και έξω να είναι πάντα απόγευμα, εκείνη η συγκεκριμένη ώρα λίγο πριν δύσει ο ήλιος που έμοιαζε να κρατάει για πάντα όταν ήμουν έξι χρονών και έπαιζα στο χωριό. Δεν πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή, αλλά μερικές φορές όπως σήμερα που όλα πάνε χάλια και όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι μισοί νεκροί και οι άλλοι μισοί μακριά σκορπισμένοι σε όλο τον πλανήτη, έτσι φαντάζομαι τον παράδεισο.