ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περπατούσα στο πεζοδρόμιο, στο κέντρο της τσιμεντούπολης, ανάμεσα στα ψηλά κτίρια, κενός συναισθημάτων, μόνος, γυρνώντας από τη δουλειά.Και τότε, συνέβη κάτι αναπάντεχο...Φτάνοντας στη γωνία του πεζοδρομίου, σε μια διασταύρωση οδών, μπροστά μου βρέθηκε ένα κίτρινο βανάκι παιδικού σταθμού, που ανέμενε κενό στην κυκλοφορία, για να στρίψει.Από το τζάμι του, σταδιακά με κοίταξε μέσ' τα μάτια ένα μικρούλι κοριτσάκι... και άρχισε προοδευτικά, ακριβώς σαν να με τραβά να ανταποδώσω, να μου χαμογελά - ένα προσωπάκι γλυκό, το πιο χαριτωμένο, που μοίραζε αφιλοκερδώς αγάπη.Δε το κάνω ποτέ, όμως τώρα ανταπέδωσα... της χαμογέλασα της μικρούλας... αμήχανα... σχεδόν ενστικτωδώς... διαισθανόμενος ότι δε θα έπρεπε να αγνοήσω τη μαγεία της ευγενικής αυτής στιγμής, θα ήταν κάθαρη αγνωμοσύνη.Το σχολικό είχε ήδη βάλει μπροστά... και η μικρούλα, ως τελευταία ανταμοιβή, σήκωσε το χεράκι της αποχαιρετώντας με. Ενεργώντας συναισθηματικά πιο ελεύθερα αυτή τη φορά, ζωηρά έπραξα το ίδιο, χάνοντάς την από τα μάτια μου.Το παιδάκι αυτό μου χάρισε κάτι γνήσιο, με έκανε να δω κατάματα ένα νόημα της ζωής.