13.9.2012 | 01:18
Ένα πρωί στο Πάντειο
Κι εκεί που σηκωνόμουν γρήγορα από τα Everest για να πάω να δώσω μάθημα, σκας μύτη εσύ, ξανθιά με τα ψηλοτάκουνα και το μίνι, γεμάτη αυτοπεποίθηση ότι όλοι κοιτάνε εσένα.Τα κεφάλια των αγοριών γυρνούσαν όλα εκστασιασμένα από τη χάρη των γοφών σου και φαντασιώνονταν στιγμές ηδονής απολαμβάνοντας τα προσόντα σου.Όμως το όνειρό σου δεν κράτησε για πολύ. Στην πραγματικότητα έγινε ένας τρομερός εφιάλτης. Το τακούνι ξεκόλλησε κι εσύ βρέθηκες σωριασμένη στον πεζόδρομο, ενώ γύρω σου γέλαγαν οι περισσότεροι ενώ άλλοι σε έδειχναν με λύπηση με το δάχτυλο.Κανείς όμως δεν σε σήκωσε. Ήρθα και σε σήκωσα. Πονούσες κι ενιωθες ντροπή. Μου είπες με τα πολλά ευχαριστώ, σιχτιρίζοντας την στιγμή που σου χάλασε την πασαρέλα.Δεν με ξανακοιταξες στα μάτια, κι ας περίμενα. Βλέπεις τα όνειρα κρατάνε για λίγο, έστω κι από ατύχημα!