ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και εναμιση χρονο ειμαι σε σχεση με μια κοπελα. ΕΙναι η πρωτη μου φορα. ΕΙμαι 28 ετων, τη γνωρισα 26 μισο.Να ειμαι ειλικρινης ειμαι ακομη ερωτευμενη. Και ισως πιο πολυ..Καποιες φορες σκεφτομουν οτι "τι δεν θα κανω παιδια και οικογενεια;".."τι δεν θ αφιληθουμε ποτε στη μεση του δρομου;"."δεν θα φαμε σαν οικογενεια με τους δικους μου δικους της;"..Βεβαια ολα αυτα τα εκανα και τα εκανε.. χωρις να ξερουν ποτε οι δικοι μου τι μου "ειναι η φιλη μου..".. και το αντιθετο.Εδω θα πω κατι αληθινο. ΕΞομολογουμαι πως:Η σχεση μας ξεκινησε μολις 2 μηνες αφοτου χωρισα απο μεγαλο ερωτα δικο μου. Με αγορι.. Και ενω εκεινη δεν ειχε ξεπερασει μια πανεμορφη κοπελα που ηταν η 1η της.. Στην αρχη της σχεσης μας ο πρωην μου με παρακαλαγε σχεδον να μιλαμε και να βγαινουμε.., κανοντας με να ακροβατω αναμεσα στις τυψεις, το τι πρεπει να γινει, στις φωνες και ζηλιες της κοπελας μου και σε 1000 αλλα..Αυτα με μεταμρφωσαν σαν εκονα μεσα στη σχεση σαν ενα θυμα, ενοχικο πλασμα, που λογω της ομοιοτητας μου με την πρωην της κοπελας μου (ξεχασα το βασικο να σας πω)...αρχισα ασυναισθητα να κανω να μιμουμαι πραγματα που εκανε εκεινη. Δεν ξερω αν ποτε βρηκα πον εαυτο μου στη ζωη μου γενικα.. Δεν το ξερω αυτο.Ξερω οτι την πραηγατικη μου φυση δεν τη εχει αντιληφθει ακομη.Μεσα σε ολα, στα μαλωματα μας, της ζηλιες μου μετα κ.οκ.εγω παχυνα. αφεθηκα, οικογενειακα θεματα, δε βρηκα ποτε τη δυναμη να κανω σωστα πραγματα επαγγελματικα, ολο του ποδαριου βλακειες...Ισως ασχημυνα και λιγο.Τη βλεπω δε με θελει πια. Δε με ακουμπαει. Μου μιλαει συνεχειααα σχημα (κατι που κανει σαν ανθρωπος σε ολους.. τη λεει αβερτα, αλλα ειδικα εμενα με εχει διαλυσει ολο αυτο), με αποτελεσμα να πεφτω και να μην εχω δυναμη να τη διεκδικησω και στη τελικη κουραστηκα να διεκδικω.ΕΝ παση περιπτωση.. η σχεση τελειωνει. Δε θελω. ΤΗ θελω.. Τη αγαπω.Με εβαλε σε εναν αλλιωτικο κοσμο. Μου αρεσει αυτος ο κοσμος.. Βλεπω βιντεο που μου εχει στειλει και λησμονω, μου αρεσουν ολα οσα ακουσει, ξερει, μιλαει, τρωει. Τη χαζευα που ετρωγε σημερα... Μου εκανε πλακα οτι κοιταω το φαγητο να το κατασπαραξω (δεν ειμαι τοοσο χοντρουλα αλλα τεσπα)...Λυπαμαι που με βαριεται... Παω να κανω συζητηση μαλωνουμε..Μου αρεσει ο κοσμος μας..Ειμαι ερωτευμενη με τη σχεση μου. Δεν ειμαι με καποιον ξενο..Αλλα ξερω οτι θα ηταν εκεινη καλυτερα χωρις εμενα. Ξερω οτι αν εφευγα δεν θα με κυνηγουσε.Να βρω τη δυναμη να φυγω;Και ας την αγαπω.Αλλα δνε ειναι και ηλιθιο αυτο;Πω ξεκουραζεις μια σχεση; Πως το αλαφραινεις λιγο χωρις να χωρισεις;