ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που δεν αξίζει πια να τον λέω φίλο. Είναι στο ναυτικό και επιστρέφει στην πόλη μονο 3/4 φορές τον χρόνο για πολύ λίγες μέρες. Γνωριστήκαμε πριν μπει στο ναυτικό. Αυτο το καλοκαίρι θα ερχόταν για μια μέρα και ενα μήνα πριν έρθει κανονίσαμε να βρεθούμε. Μου το ξαναειπε δυο εβδομάδες πριν έρθει τονίζοντας μου να μην κάνω αλλα σχέδια γιατί θα με πήγαινε έξω για φαγητό. Έρχεται λοιπόν και ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Του στέλνω αργά το απόγευμα και μου λέει "συγνώμη, σε σκεφτόμουν, θα βγω με τους φίλους μου, αν θες αυριο το πρωι τα λέμε 5 λεπτά για να σε χαιρετήσω". Φυσικα του ειπα οτι δεν μπορουσα. Εφυγε και δεν εστηλε ποτέ τίποτα. Μια συγνώμη, κάτι. Τώρα, μετά απο δυο μήνες, μου στέλνει ζητώντας συγνώμη για την απουσία και για εκείνη την φορά. Ρωτάει τι κάνω δηλώνοντας ενθουσιασμένος για αρχίζει την αρχή του τελευταίου έτους. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, πόσο μαλάκας, ηλίθιος κτλ? Ε λοιπόν φίλε, όση σιωπή μου δώρισες εσύ, τόση κι' εγώ! Να 'σαι καλά! ;)