ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το να είσαι διαφορετικός δεν είναι εύκολο. Διαφορετικός? Τι σημαίνει διαφορετικός? Ποιος καθοριζει τι ειναι διαφορετικο και τι όμοιο? Ποιος θέτει αυτο το σημείο αναφοράς? Άραγε...Πάμε από την αρχή. Μεγαλώνεις, και γύρω σου υπάρχουν κάποια στερεότυπα. Είσαι αγοράκι, πρέπει να παίζεις ποδόσφαιρο και να κοιτάς κ*λους απο μικρά κοριτσάκια. Ξεκινάς την ζωή σου έτσι, γιατί το σημείο αναφοράς ειναι αυτό. Στο έμαθαν οι γονείς σου, οι γείτονες σου, και οι δάσκαλοι σου στο δημοτικό. Αργότερα, έρχεται η στιγμή που βλέπεις πως κατι δεν πάει καλά. Γιατί κοιτάζω κώλους αγοριών? Γιατί όταν @υν@νίζομ@ι σκέφτομαι τον Γιάννη? Γιατί? Είσαι χαμένος σε ένα κενό. Σε ένα απέραντο κενό. Συνεχίζεις όμως. Δεν δίνεις εξηγήσεις σε κανέναν. Ούτε καν στον ίδιο εαυτό σου. Ίσως αύριο κάτι να αλλάξει και να μπορέσω να το διορθώσω. 'Η ακόμα καλύτερα να διορθωθεί μονο του. Κάπως.Αργότερα, έχωντας μεγαλώσει πια, έχωντας ξεπεράσει τα 15, 20 ή και 30, έχωντας συνειδητοποιήσει πως αυτός είμαι, έτσι φέρομαι, και αυτά γουστάρω χωρίς να μπορεί να αλλάξει κάτι πρέπει να προσπαθήσεις να κοιτάξεις λίγο πιο πέρα από την "μύτη" σου. Και αναρωτιέσαι τι κάνεις τώρα. 'Η τι να κάνεις αργότερα. Ως προς; Ως προς την κοινωνία. Τώρα θα μου πεις, ποιος την χ@ίζει την κοινωνία; Αυτός είμαι και δεν χρειάζεται να δώσω αναφορά σε κανέναν. Αυτή ειναι η εύκολη λύση και ακόμα πιο εύκολη απάντηση. Η απάντηση που βόλεβε και εμένα τον ίδιο έως που τελείωσα το πανεπιστήμιο. Όμως δεν είναι έτσι. Δυστυχώς? Δυστυχώς. Πρέπει να διαλέξεις. Μία από τις δύο πόρτες. Είναι αυτό που λένε ότι η ζωή έχει δύο όψεις. Μάλλον.Είτε (α) ζεις μια διπλή ζωή έχωντας *σιγουρά* πολλά από τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής σου: αποδοχή απο οικογένεια και κοινωνία φίλων. Δηλαδή? Δεν μιλάς. Προσποιείσαι. Για να μην τρελαθείς μιλάς σε μερικούς σου φίλους. Όχι σε περισσότερους όμως από όσους μπορείς να μετρήσεις στις δύο παλάμες των χεριών σου. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουν. Αν είσαι και τυχερός δεν υποπτεύονται. Κι αυτοί που ξέρουν? Όχι πως μπορούν να νοιώσουν ή να κάνουν πολλά, ώντας επαναπαυμένοι ή προβληματισμένοι στο δικό τους μοτίβο και ποιότητα ζωής. Αυτή είναι και η πρώτη πόρτα. Εύκολο να μπείς. Δεν ξέρεις όμως πόσο θα μείνεις μέσα. Ίσως αύριο νοιώσεις πως δεν σου αρέσει εκεί και να σκεφτείς να δοκιμάσεις την δεύτερη επιλογή.Η άλλη επιλογή λοιπόν, θέλει για να λέμε τα σύκα-σύκα (...) και την σκαφη-σκάφη, βαριά αρχίδια. Μιλάς. Μαμά είμαι γκέι. Παναγιώτη κουνάω την αχλαδιά. Αυτή είναι η δεύτερη πόρτα. Έχει ένα μεγάλο και βαρύ χερούλι, και είναι δύσκολο να το σηκώσεις και να μπείς. Άμα μπεις όμως, δεν ξαναβγάινεις. Ξέρω πολλούς που μπήκαν, είχαν μεγάλα @ρχίδι@, μίλησαν. Εγώ όχι. Γιατί? Ίσως γιατί είμαι δειλός. Δειλός να αντιμετωπίσω έναν κόσμο που φαντάζει τόσο κακός.'Eτσι, απο δω και πέρα όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω απο αυτό το παράξενο κέρμα με τις παραπάνω δύο δυνατές όψεις. Ξεκινάς κοιτάζοντας την πρώτη όψη ζώντας στο πρώτο δωμάτιο. Μάλλον θα είσαι δυστυχισμένος όμως, γιατί το να προσποιείσαι ζώντας μια διπλή ζωή είναι δύσκολο. Και αυτή η δυστυχία πίστεψε με, είναι αρκετά πιο δυσάρεστη από όσο την φαντάζεσαι. Ο μόνος δυνατός τρόπος να ξεφύγεις από αυτό είναι να γυρίσεις στην δεύτερη όψη (β). Τότε θα είσαι ελεύθερος απο τα "αν". Τι θα γίνει "αν" μιλησω? Θα με αποδεχτούν? Μακάρι. Η ζωή μου θα είναι πολύ καλύτερη. Τουλάχιστον, τόσο καλύτερη όσο έναν μέσο άνθρωπο. Αν όχι? Μαύρη. Πόσο μαύρη? Δεν ξέρω και δεν θέλω να μαθω. Έτσι μενω στο (α) κοροϊδεύοντας εμένα πρώτα από όλα, και έπειτα τους γύρω μου. Και? Ζεις όπως ο οποιοσδήποτε. Όμως με μερικές ανωμαλίες. Τι είδους ανωμαλίες?Είσαι αναγκασμένος να ζεις σε έναν παράξενο (?) κόσμο. Πολύ παράξενο κόσμο. 'Η ίσως σε έναν κόσμο που είναι πολύ λογικός, αλλά εσύ τον κάνεις περίπλοκο έχωντας ενεργοποιήσει το τρίγκερ της φάκας σου μόνος σου. Νίκο, ποια σου έκανε αυτήν την πιπιλία? Γιε μου, πότε θα μου φέρεις ένα εγγονάκι...έπειτα θα μπορώ να κλείσω τα μάτια μου χαρούμενη. Αδερφέ, καμία καλή γκομενίτσα τελευταία? Για πες ρε φίλε, γιατί είσαι έτσι τελευταία..σε πλήγωσε καμια χαζογκόμενα? 'Αντε να του εξηγησεις ότι σε παράτησε ο Μανωλάκης για έναν Ιταλό μπασκετμπολίστα ή ότι χώρισες με τον Θόδωρα γιατί δεν ταιριάζαν τα "γούστα" σας στο κρεβάτι. Περίεργο ε? Κι όμως, αυτή είναι μια καθημερινότητα που συμβιβάζεσαι. Μέρα με την μέρα. Μήνα με τον μήνα. Χρόνο με τον χρόνο. Έως να σκάσεις. Κι όταν σκάσεις? Δεν θέλω να ξέρω τι κρύβει αυτη η έκρηξη. Ωστόσο? Ζεις αναπαυτικα μέσα στην φάκα σου. Πολύ αναπαυτικά. Όχι όμως χαρούμενα, μα λυπημένα. Περιμένωντας να αλλάξει κάτι. Ή να το αλλάξεις εσύ. Το τι θα γίνει ή δεν θα γίνει τελικά, δεν το ξέρεις. Δεν έχει σημασία πλέον ομως αν θέλεις να το μάθεις. Γιατί θα το δεις να περναει από μπροστά σου. Μέσα από αυτόν τον τόσο παράξενο κόσμο.