ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σπιτι ολη μερα,διαβαζω Tennessee Williams και μ'εχει πιασει μαυρη απαισιοδοξια.Τρωω μονο τοστ,πινω κρασια και αποβλακωνομαι στην τηλεοραση και αυτη ειναι η καθημερινοτητα μου εδω και ποσο καιρο.Οι εναπομειναντες λιγοστοι μου φιλοι ειναι μακρια,με τις σπουδες τα χω κανει σκατα,δεν ξερω τι θελω να κανω στη ζωη μου και αν ειμαι ικανη να κανω το οτιδηποτε εδω που τα λεμε.Συνειδητοποιω οτι ο τωρινος μου εαυτος δεν εχει καμια σχεση με τον μελλοντικο εαυτο που ονειρευομουν οταν ημουν παιδι,οτι τελικα η αρρωστια και ο θανατος βρισκουν και τους δικους μας ανθρωπους,οτι το Best Friends For Ever που γραφαμε στα τετραδια οταν ημασταν δεκατριων χρονων δεν υπαρχει στ'αληθεια και ουτε ολοι βρισκουν τελικα την "αληθινη αγαπη" οπως τοσο παραπλανητικα μας λενε τα παραμυθια με τις Χιονατες και τις Ωραιες Κοιμωμενες και οι χαζοχαρουμενες ταινιες του Χολιγουντ.Ναι welcome to the real world θα μου πειτε.Απλα τωρα νιωθω καθαρα οτι δεν ειμαι πια στην εφηβεια που αρκουσε να βαλω τα ακουστικα στα αυτια μου και να τα γραψω ολα στ'αρχιδια μου,υποτιθεται οτι πλεον ειμαι ενηλικη και για πρωτη φορα η αδιασπαστη κυκλικοτητα της ζωης μου σπαει και οι αλλαγες που πρεπει να αντιμετωπισω μου φαινονται λιγο δυσβασταχτες.Η ζωη ειναι καπως πιο δυσκολη απ'οτι περιμενα μαλλον.