ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με ένα παιδί εδώ και ενάμιση χρόνο. Έχω κάνει μεγάλο λάθος από την αρχή που είμαι μαζί του. Έτσι αισθάνομαι και νοιώθω ενοχές γιατί έχει μια καρδιά μάλαμα. Αλλά δεν κολλάμε.. Δεν περνάει εβδομάδα χωρίς να λέω "ίσως αυτή τη βδομάδα βρω το θάρρος να του το πω".Δεν του φαίρομαι άσχημα, δεν κοιτάζω άλλους..προσπαθώ να είμαι όπως ήμουνα στην προηγούμενη σχέση μου με τη διαφορά ότι τώρα είναι λες και μου δίνουνε ένα ρόλο που έχω ξαναπαίξει και τον παίζω με τα μάτια κλειστά. Κι αυτά γιατί αν τον χωρίσω δεν θα έχω κανέναν να ανοίξω την καρδιά μου και να μοιραστώ πράγματα. Πίστεψα πως έτσι σιγά σιγά θα γεννηθεί κι ο έρωτας αλλά όχι..Τώρα πιο πολύ από ποτέ ντρέπομαι να αντικρύσω τον κύκλο του. Που όλοι με συμπάθησαν απ την αρχή τόσο πολύ και με δέχτηκαν όλοι... Σκέφτομαι πως αν τον χωρίσω θα είμαι πάλι μόνη. Λάθος θα εχω και τις ενοχές μου!Κολλάμε στο sex, παίζει αλήθεια κανένα ρόλο? Είναι πραγματικά μόνος του τελικά αυτός που φοβάται τη μοναξιά μάλλον. Γιατί κι αν καταφέρει να βρει παρέα την τραβάει από τα μαλλιά κι ας είναι ότι είναι. Κι αν τη χάσει πάλι νοιώθει σκατά οτι κάτι πάλι δεν έκανε καλά. Τί σκατά κάνω μπορεί κανείς να μου πει αν καταλαβαίνει τί εννοώ και ΤΙ στο καλό να κάνω πια?!