ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν είχα πρωτοδεί το αγόρι μου, απί την πρώτη στιγμή, κατάλαβα ότι κάτι θα γίνει μαζί του και είχα ένα τεράστιο θετικό συναίσθημα. Δεν ήταν ότι μου άρεσε ή ότι ενθουσιαστηκα, απλά το ήξερα. Εναν χρόνο μετά, με πλησίασε και τα φτιάξαμε. Επηρεάσε αρκετά στην ζωή μου, καθώς αν δεν ήταν αυτός, τώρα πιθανότατα θα ασχολίομουν με κάτι εντελώς διαφορετικό . Η αρχή της σχεσής ήταν εξ αποστασεως και ετσι όταν βρεθηκαμε μαζι, παρατηρησα ότι δεν μου δινει όσο χρονο και προσοχη θα ήθελα και έτσι απογοητευτηκα.Αυτη του η στάση με είχε πληγώσει πολύ, γιατι δεν θεωρουσε οτι μια σχεση πρέπει να ειναι προτεραίοτητα, επομενως ότι εγω δεν θα επρεπε να ειμαι προτεραιότητα. Του μίλησα και πλέον το έχει διορθώσει για τα καλά και νιώθει καλά με την ισορροπία που έχουμε βρει, δηλαδή και ο ίδιος πλεον με αποζητα. Αντικειμενικά λοιπόν δεν έχω απολύτως κανένα παράπονο. Αλλα υπάρχει μια φωνή μέσα μου, που συνεχεια μου λέει "μπορεί να σε θέλει και να σε αγαπάει, αλλά πρέπει να φύγεις". Με την λογικη μου δεν μπορω να την "πιασω" αυτην την φωνη. Το αγόρι μου, με σκέφτεται , είναι διαλλακτικός , γλύκος και με εμπιστεύεται τόσο εμενα και όσο και την κριση μου. Αυτη η φωνή με πιάνει κυρίως όταν κάνει κάτι μικρό που με δυσαρεστεί ή όταν έχουμε μία μέρα χωρια. Θα ελεγα ότι ειναι ενστικτο, αλλά με βάση το τι είχε προηγηθεί στην σχέση μας που με είχε πληγωσει κάπως, ίσως να είναι ανασφάλεια και φόβος να μην συμβεί πάλι κάτι τέτοιο.