ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω το εξής δίλημμα: να μείνω σε μία καλή δουλειά η οποία μου παρέχει τον βασικό μισθό (+κάτι παραπάνω με τα tips) ή να τα αφήσω στην άκρη για να κυνηγήσω το όνειρό μου. Το όνειρό μου είναι να ασχοληθώ με τη μουσική και μιας και δεν έχω ούτε ωραία φωνή αλλά ούτε και ξέρω κάποιο όργανο αλλά τα πάω πολύ καλά με το τεχνικό κομμάτι, είναι να γίνω ηχολήπτης. Είχα σπουδάσει (προ 5ετίας) σε ένα δημόσιο ΙΕΚ την ειδικότητα αυτή (σε παρεμφερή ειδικότητα, "Μουσική Τεχνολογία") αλλά επειδή δεν ψάχτηκα καθόλου αρκετά και επειδή συνάντησα πολλές κλειστές πόρτες (καλώς ή κακώς, είναι ένα από τα επαγγέλματα που δεν έχουν τόση δυνατότητα απορρόφησης από την αγορά εργασίας, το 90% και βάλε των αποφοίτων ΙΕΚ σε αυτές τις ειδικότητες απλά απασχολούνται ως dj μέψρι να βρουν κάτι σχετικό) το έβαλα στην άκρη. Από τότε έκανα αρκετές δουλειές αλλά όλες κακοπληρωμένες και το χειρότερο, αρκετά χειρωνακτικές (όχι οτί σνομπάρω την χειρωνακτική εργασία, κάθε άλλο, απλά δε με λες και τον τύπο τον γυμνασμένο που θα τα κάνει μία ζωή χωρίς να τον πιάνει η υπαρξιακή κρισούλα και χωρίς να αναρωτιέται που βαδίζει στη ζωή) και τώρα βρήκα μία δουλειά σε ένα ξενοδοχείο και αξίζει από κάθε άποψη, υπέροχο περιβάλλον εργασίας , έντιμος εργοδότης, δουλειά όλο τον χρόνο (απλά καλοκαιρινή σεζόν λίγο περισσότερο τρέξιμο), κτλπ. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δε θα σκεφτόμουν καν το άλλο σενάριο αλλά πολύ πρόσφατα έμαθα οτί απόφοιτοι παρεμφερών ειδικοτήτων με μία ειδικότητα που έχει παρόμοια κλίση, μπορούν να φοιτήσουν στο τελευταίο έτος της ειδικότητας αυτής, παίρνοντας έτσι το πτυχίο. Δηλαδή, μπορώ να πάω στα 2 τελευταία εξάμηνα στην ειδικότητα που ανέκαθεν ήθελα (και δεν μπόρεσα επειδή είχε γεμίσει το τμήμα) και να ξαναθυμηθώ όλα εκείνα που μου κέρδισαν τόσο το ενδιαφέρον, να δικτυωθώ λιγάκι, γενικά να προσπαθήσω και πάλι από την αρχή να κυνηγήσω το όνειρό μου. Γιατί όχι; Είναι απλά -1 χρόνος. "Δουλειές πάντα θα υπάρχουν αλλά το θέμα είναι να βρεις κάτι που να σου αρέσει και όχι απλά για να επιβιώνεις" που λένε. Ξέρω στα σίγουρα πως άμα βρω κάτι πάνω στο αντικείμενό μου (έστω με τα μισά χρήματα, έστω σαν βοηθός του βοηθού στην αρχή) θα με ευχαριστούσε 1000 φορές περισσότερο από το να έχω μόνιμη δουλειά και με σταθερό μισθό σε οτιδήποτε άλλο. Το θέμα είναι όμως (και εδώ είναι η καρδιά του διλήμματος) πως κανείς δεν μου εγγυάται πως όταν τελειώσω θα βρω δουλειά, μπορεί και τότε να μην βρω και θα είναι απίστευτα απογοητευτικό επειδή θα έχω αποτύχει 2 φορές στο ίδιο ακριβώς πράμα μέσα σε 5-6 χρόνια. Από την άλλη, με τρώει αυτό το απωθημένο, αυτό το "what if...?" και πραγματικά δε ξέρω τι να κάνω..νιώθω πως είναι λίγο όλα ή τίποτα πλέον...είμαι στα 27, κοντεύω 28... νιώθω πως είναι η τελευταία μου ευκαιρία για να το κυνηγήσω, μετά θα χαθεί ο ενθουσιασμός... ευχαριστώ για όποια συμβουλή και συγνώμη για τη μεγάλη εξομολόγηση, για μένα είναι πολύ σημαντική η απόφαση αυτή..