ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτη τη στιγμη που σας μιλαω φοβαμαι για τη ζωη μου.Χθες το βραδάκι, είχα ενα μικρό ατυχηματάκι με το αυτοκίνητο.Λόγω βροχής, και επειδή μένω στα νταμάρια, μου γλίστρησε και εφυγε εξω, σε κατι δεντρακια.Ολα καλα.Είμαι η κοπέλα που είχα γραψει πριν καιρό για τον αλκοολικό πατερα. Απο χθες που συνεβη αυτο, με βρίζει και εχει αρχισει και πινει περισσότερο, λες και εμαθε οτι με βιασε εγκληματιας και ειμαι εγγυος στο παιδι του.Ευτυχως εχω ενα γλυκυτατο αδελφο, στον οποιο τηλεφωνησα, τα τακτοποιησε ολα, ηρθε εκει, μου σταθηκε, γελασαμε, ολα καλα..Επειδη δεν υπαρχει αλλο αμαξι, ηρθε με τον (μεθυσμενο τυφλα) πατερα, αναγκαστικα.Δεν προλαβα να βγω απο το αμαξι, να δει αν ειμαι καλα,αρχισε να με βριζει.Η μητερα μου, συναισθηματικα και ψυχοογικα ασταθης υστερα απο τοσα χρονια, ηρθε σημερα αναστατωμενη απο τη δουλεια, που δεν την ενημερωσε κανεις (ειχε δικιο), αλλα εμ τον τροπο της εξοργισε τον μεθυσμενο "πατερα". Κοντεψαν να πιαστουν στα χερια, εγω ηδη ταραγμενη εκανα τον δικηγορο ΚΑΙ ΠΑΛΙ, αρχισα να εξηγω ποσο πολυ μ σταθηκε ο αδελφος, ο μεθυσμενος με εβριζε, σηκωθηκε πανω πηγε να με δειρει.Εχω απο τη μια τη μαμα που βαζει φωτιες, ρωταει τα παιδια της πραγματα που "καινε" τον πατερα. Επιτηδες ολα αυτα και μπροστα του. εγω απανταω γτ ειναι μαμα μου. ο μεθυσμενες φουντωνει.2 φορες πηγε να με πιασει στα χερια, που το μονο που εκανα ηταν να περιγραφω πως μ γλιστρησε το αμαξι. Ειμαι κοριτσι, 160 το πολυ, αδυνατο. Δλδ, με σπας με ενα φυσημα.Αισθανομαι απιστευτα μονη. Ξερω οτι δεν εχω ανθρωπους αν μου σταθουν. επισης ξερω, οτι αφιερωσα 27 χρονια να μενω σε ενα σπιτι τοξικο, λαθος, επιβλαβες, ανορθοδοξο για οικογενειακο περιβαλλον και περα για περα ακαταλληλο. Ολα αυτα τα χρονια, απομονωνα τη ζωη μου για να ζησω εδω, με συνεπεια να μην εχω φιλους, κυκλο, ανθρωπους που αν εμπιστευομαι.Αυτη τη στιγμη που σας μιλαω φοβαμαι για τη ζωη μου. Ειμαι κλεισμενη στο δωματιο. Διψαω απο το κλαμμα και τις φωνες, και δεν μπορω να βγω να πιω λιγο νερο. Ειναι στο σαλονι και με κοιατει σα δολοφονος. Μυριζει ολο το σπιτι αλκοολ, σε σημειο που μ ερχεται να κανω εμετο τη μιση φρυγανια που εφαγα... Ευτυχως ειμαι στο δωματιο και εχω ιντερνετ. Μπορω να μεινω ετσι για μερες. Θα ξεμεθυσει. ειναι σιγουρο αυτο.Αλλα τι να κανω; Να φυγω; Δουλεια βρισκω δε με νοιαζει. Εχω 3 πτυχια, αλλα καθαριζω και σπιτια δε φοβαμαι τη δουλεια.Η μονη μ διεξοδος, το αλογακι μου, το αμαξακι μου, ο τροπος να φευγω "για δουλειες", αλλα στην ουσια να φευγω για να "αναπνευσω", να δω τον κοσμο εξω, χαλασε...Εχω αγορι, που μια με χωριζει μια με αγαπα. Εν παση περιπτωση, υπαρχει καπιος να παρω ενα τηλ.! Αλλα δεν θελω και δεν μπορω να παω να μεινω σπιτι του, γιατι η μητερα του ειναι μια αλλη "δυσκολη περιπτωση", που δεν την μπορω να τη διαχειριστω στην παρουσα φαση.Εχω μονο υγεια (μερικη γτ αναρωνω απο υπερκόπωση και δυσθυμια), αλλα παταω στα ποδια μου τουλαχιστον, μυαλο, εμφανιση και 500 ταλεντα. Αρκουν.Αλλα εγω δεθει με τον βασανστη μου, με το σπιτι αυτο, εμ τη βια με τις φωνες. Αμα φυγω νιωθω η κακια που παρατησα το σπιτι. επισης φοβαμαι οτι δεν θα βλεπω το αδελφακι μου που υπερλατρευω....Φοβαμαι φοβαμαι φοβαμαι... Ξερω οτι ειναι συνδρομο τον κακοποιημενων ατομων..Δε θελω συμβουλες..Μονο, σας παρακαλω βριστε με λιγο, μπας και ξυπνησω και ζησω εστω και τωρα, στο χειλος του φιναλε των νιατων μου..Ευχαριστω..!