ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό που ξεκινάτε να γράφετε mail και να δείχνετε συναισθηματικές/-κοι και ότι συμφωνούμε και όλα καλά και να λέμε τα προσωπικά μας και να περνάνε οι βδομάδες και όταν ο άλλος σας προτείνει εύλογα μια απλή συνάντηση (ήρεμα, διακριτικά και με ευγένεια) κάπου έξω, διότι έχει το ενδιαφέρον και την περιέργεια να σας δει μετά από όσα έχετε πει, τότε να εξαφανίζεστε εντελώς, τι φάση; Δεν δαγκώνει ο άλλος και δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι το ότι θα συναντηθείτε. Επίσης αν δεν είστε έτοιμες/-μοι απλά πείτε το. Όταν έχεις πει τόσα με τον άλλο και καταλαβαίνεστε, εκεί κολλάς; Πώς να συνεννοηθεί ο άλλος μετά μαζί σου; Πώς να σε προσεγγίσει; Δεν κάνω βήμα προσέγγισης - «Α, σημαίνει ότι δεν θέλει». Κάνω βήμα προσέγγισης – εξαφανίζεσαι. Πραγματικά καμία ελπίδα. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί είμαστε μόνοι και μόνες ή γιατί δεν βρίσκουμε κάποιον άνθρωπο να μας καταλάβει, όταν επιλέγουμε την σιωπή, το ψέμα ή και τα δυο μαζί ακόμη και απέναντι σε ανθρώπους που είναι συζητήσιμοι και θέλουν να κατανοούν. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο, ό,τι και να του πεις θα καταλάβει. Όμως όταν επιλέγεις την σιωπή... τι να σου κάνει;